Ποίηση, πῶς νά σ’ ὀνομάσω πού ἒρχεσαι ἀπρόσκλητη
καί τρέφεσαι ἀπό το αἷμα μου καί πάντα
μέσ’ στήν ἀγρύπνια κατοικεῖς τοῦ σώματος;
Τό αἷμα σου κυκλοφορεῖ στίς λευκές νύχτες
χωρίς εμπόδια. Ξεφεύγεις ἀπό τοῦ παρόντος
τίς ἂσχημες παγίδες κι ἀνεβαίνεις στά ψηλότερα
σκαλιά τοῦ χρόνου. Οἱ καθρέφτες σου τα βλέμματα
τῶν οὐρανών αἰχμαλωτίζουν μέ τίς θεῖες λέξεις σου.
Τά χέρια σου ὃμοια μέ τήν ψυχή σου λαφροφτέρουγα
τό σῶμα τῶν ὀνείρων πλησιάζουν καί τ’ ἀγγίζουν
μέ ἂπειρη στοργή καί τρυφερότητα.
Τό πρόσωπό σου, ὦ ποίηση, μέσ’ στήν ἀγρύπνια μου
δέν μοῦ φανέρωσες ποτέ ὁλόκληρο. Μονάχα
σκιές σάν ἀστραπή περνοῦν καί χάνονται
εἰκόνες σου θαμπωτικές μέσα στό φῶς καί την ὁμίχλη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου