Οι μνηστήρες: Ποιητική Συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ που το 1985 έλαβε το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (Εκδόσεις Κέδρος)

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΩΡΑΙΟΣ

Εκεί που είσαι ωραίος

είναι εκεί που ανοίγουν οι κλάδοι τα όνειρα

και ξετυλίγονται σαν χλοερές γάζες

πάνω απ’ τα σκληρά κι ανήλικα

πράγματα του κόσμου.

Εγώ τυχαία βρέθηκα εδώ

κάτι αμετάκλητοι πόλεμοι

με το μέλλον

κι η τελευταία θρασύτητα

η πριν από την πτώση

μ’ έφεραν στα ολάνθιστα σοκάκια

στη βαθιά σιωπή

της προσωπικής σου άνοιξης

όταν αμετανόητος για την ωραιότητα

μοιράζεσαι τα πάντα με τη νύχτα.

Όμως υπάρχει μια απορία στον έρωτα

μια φρίκη μπρος στην πρόσκαιρη αξία

του υποκινητή

και τότε το θαύμα του όμορφου

μοιάζει μ’ ένα μακρύ τούνελ

μες στο χρόνο

φορτώνεται με μαύρο

η περίλαμπη άμαξα

άμαξα πένθους στην άλλη άκρη…

Κι εγώ περνώντας όλο χαλώ

με την πράξη

αυτό που χωρίς την πράξη

δεν υπάρχει.

Αγγίζω και θυμάμαι:

μια από τις πέντε αισθήσεις

ήταν αρκετή

όταν η ζωή είχε μια παραπάνω αρετή

την αλήθεια.

ΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ

Απ’ το παράθυροο κήπος μοιάζει ν’ ανήκειαλλούκαι το σπίτι να ταξιδεύειπάνω σ’ ένα φύλλο.Μέσ’ απ’ τη γρίλιακομμένοι φέτες συνεδριάζουνοι μνηστήρες της σιωπής μουοργανώνουν τη ζωή μουσαν βεγγέρακι ανεβαίνει ώς τα πάνω πατώματαη τσίκνααπ’ τα εδέσματατης μακρότατης αναμονής μου.Πετούν γύρω μου οι μνηστήρεςζαλισμένοι απ’ το φωςτης εκθαμβωτικής μοναξιάς μου·όταν τους κοιτώ από ψηλάείναι που βρίσκομαι σε μια κάμαρηγεμάτη Οδυσσέα.Ας μη μιλήσω πάλιγια τη θεσπέσια φωνή τουτη λίγη πρωτοτυπία τουπου τον έκανε αιώνιο απ’ την αρχήαλλά για μιαν αλλαγήμια λαμπερή κλωστήμέσα μου.Περιμένοντας φτάνω στην ουσίατου εαυτού μου.Πώς να περιγράψω το κουκούτσιόταν πια δεν περιβάλλεταιείναι γυμνό και δε φοβάταιδονείται, δε σπαρταράκαι μου επιβάλλει τη σταθερότητατου χρόνου;Μια σοβαρότητα αρχίζει από μένακαι πιάνει όλη τη φύσηαν η πορεία συνεχιστείκι ο θάνατος θα είναιμια αξία..................................................................Ακούω κάτω τους αλαλαγμούς,ήμουνα κάποτε κι εγώμε λάσπες στο κεφάλιλεμονανθούς στ’ αυτιάφώναζα παθιασμένα«λευτερωθείτ’ απ’ τα δεσμά!»μα τα δεσμά είναι βαθιάμια συμπεριφοράπου παίζει ο εαυτόςτον εαυτό του.Τώρα ένα παράθυρο μόνο·πίσω του η μικρή μουιδιωτική σκιάο φυσικός μου κόσμος.Κλεισμένη μες στο σπίτιόπως μες στο χρόνοκοιτάζω το δέντροόπως το θεό:έξω απ’ το χρόνο.Καταλαβαίνω λίγοτην παρουσία μουεδώμ’ εσένα και χώρια από σένα·το κρέας μου σε περιμένειμα η σκέψη μου σ’ είδε να ’ρχεσαιαπό καιρόκαι σ’ έχει ξεπροβοδίσει πάλι.Τα πρόσωπα υπάρχουνμόνο μέσα μαςτα μάτια τους λάμνουνστα υγρά του οργανισμού μας.