Χίμαιρα, της Ελένης Χριστοφοράτου

Όταν την είδε, στο μυαλό του χόρευαν ακόμα ξέφρενα οι εικόνες απ’ το Παλάτι των Δόγηδων. Περνούσε με μια γόνδολα κάτω απ’ τη γέφυρα των στεναγμών φορώντας στολή πυργοδέσποινας με μυτερό καπέλο.

Όλα όσα είχε δει σκόρπισαν σαν τα περιστέρια της πλατείας του Αγίου Μάρκου και τη θέση τους κατέλαβε η μορφή της. Ντράπηκε που στη θέα της γέφυρας δεν σκέφτηκε πρώτα τους δυστυχείς που αποχαιρετούσαν τον έξω κόσμο, αλλά εκείνη είχε κάτι απ’ την πανίσχυρη έλξη του μαγνήτη που τραβάει μοιραία το θύμα του.

Το κατάλαβε με την πρώτη ματιά: ήταν το όνειρο που έψαχνε πάντα, μια ουτοπία υδάτινη που πέρασε και χάθηκε στους λαβυρίνθους των καναλιών.