Ασυγχρονία Ι / Πέγκλη Γιολάντα

Επειδή αυτό το κάτι που περιμένω
πλαγιάζει στις νύχτες που αντέχουν, δεν αντέχονται
παραμένει άκλιτο σκαλώνοντας προς το ταβάνι
δεν με περιμένει
λέω στον επισκέπτη
περνάει το τρένο γι' αυτό τρέμει το σπίτι
ενώ περνά το μέγα όχημα συμπαρασύροντας
αγάπες δόντια πεποιθήσεις
κι ούτε εγγράφεται ως σκηνικό με μύγες πολλές
ούτε διακόπτω τα τραταρίσματα.
«να γιατί παραμένω φορητή, πες ανθοδέσμη,
μήπως παρουσιαστείς εσύ
μου ρίξεις στους ώμους το πανωφόρι σου
με οδηγήσεις στο πλησιέστερο φαρμακείο
εξ' αιτίας που σε όλη τη γη
δεν υπάρχει αργαλειός να υφάνει ένα ρούχο
για το ρούχο που έβαλα ενέχυρο τη δύσκολη ώρα
αλλά και για να δεις πως ένα πλάσμα
που σχεδόν δεν αναπνέει
ζει»