Ακούστε: Ποιητική Συλλογή της Γιολάντας Πέγκλη που εκδόθηκε το 1970.

Η μαγεμένη κάμαρα

Πρόσεξε βιογράφε μην κάνεις και κλάψει
το παιδί που πριν φιλήσει το μαξιλάρι μου
έλιωσε με το φεγγάρι
η πλαϊνή κάμαρα ποτέ δεν ακούμπησε
στον ίδιο τοίχο με την κάμαρά μου
ποτέ χέρι στο χέρι μου δεν ακούμπησε.
Αν θες με δυο λόγια τη ζωή μου, μάθε
πως άρχισα να τραγουδώ ενώ τα πόδια μου
είχαν ριζώσει μέσα στα νερά.
Πως τραγουδούσα όσο τα νερά ανέβαιναν.
Τραγουδούσα όταν ανέβηκαν τα νερά.
Αργότερα βέβαια το κελί μου ανακαινίστηκε
ο μόνος αυτόπτης μάρτυρας εξιλεώθηκε
ζωγραφίζοντας έναν ήλιο στην οροφή
ένα μονοτάξιο δημοτικό σχολείο
άρχισε να λειτουργεί στο χώρο του
έμεινε ακίνητη η αδικαίωτη σάρκα
κανένας δεν έδωσε σημασία
σε κάποιους στεναγμούς και αποδόθηκε
στην ιδιοσυστασία του εδάφους το ότι
μάτωναν πού και πού οι παλιοί τοίχοι.
Μια μέρα, ένας μικρός μαθητής
πέταξε ψηλά τη σάκα του
σκόρπισαν στην ταξη οι γομολάστιχες, τα μολύβια.
- "Ακούστε, ακούστε πώς τρέχει το ποταμάκι
κάτω από το τσιμέντο!" φώναξε. 

***
Ακούστε

Δεν ανοίγω δεν ανοίγω
πίσω απ' την πόρτα φίλος
πίσω απ' την πόρτα παιδί
πίσω απ' την πόρτα ζητιάνος
πίσω απ' την πόρτα σκυλί
πίσω απ' την πόρτα ταχυδρόμος
πίσω απ' την πόρτα κανείς
δεν ανοίγω δεν ανοίγω
υποχωρώ παραιτούμαι αντιστέκομαι
διαχωρίζομαι λιποθυμώ
αρνούμαι
όταν νυχτώσει το υπόσχομαι
θ' αφήσω στο σκαλί το ρούχο μου
θ' αφήσω στο σκαλί το ψωμί μου
θ' αφήσω στο σκαλί το τριαντάφυλλό μου
το τελευταίο
υπόσχομαι υπόσχομαι
χέρια όμως όχι φοβάμαι
λέξεις όμως όχι φοβάμαι
πρόσωπα όμως όχι φοβάμαι
μάτια όμως όχι φοβάμαι φοβάμαι
έχω φυλάξει μια σφαίρα
μάτια όμως όχι μάτια όμως όχι
έχω φυλάξει μια ανάσα


αγαπώ το κόκκινο
περισσότερο από το μαύρο.

***
Μονόπρακτο

Και βέβαια δε θα σας απασχολήσω για πολύ, καλέ μου φίλε. Ναι,
το βλέπετε κι εσείς, ούτε το κάθισμα είναι απαραίτητο.
Φανταστείτε, φανταστείτε όμως
έναν άσπλαχνο δρόμο.
Φανταστείτε έναν περίβολο που συστέλλεται.
Ή επιτέλους, σκοινιά και ξύλα και πανιά
αλλά όχι καράβια.
Και ποια η γνώμη σας αν δίχως ίχνος γαλάζιου τον ανατρέπαμε
τον καταργούσαμε τελικά τον ουρανό.
Ναι, η ώρα εργασίας. Καταλαβαίνω. Φυσικά.
Οπωσδήποτε μιαν άλλη φορά. Οπωσδήποτε
την άλλη φορά που δε θα μπορώ πάλι να πεθάνω
να ζήσω. Και για το κάθισμα σωστά, σωστά
περαστική άλλωστε είμαι κι εγώ
στα δημόσια γραφεία συμπεριφέρομαι ακριβώς σαν κάπου αλλού
να με περιμένουν, βαθιά στις τσέπες μου κρύβω τα μαντήλια
κρύβω τα χέρια μου, σέβομαι ξέρετε τον ξένο χρόνο
σέβομαι τις επιχειρήσεις
κι εσας σας επισκέπτομαι μόνο
με το θάρρος της παλιάς γνωριμίας.
Επιτρέψτε μου απλώς να παρατηρήσω
πώς το ωραίο αυτό δερμάτινο κάθισμα...
λοιπόν...
το ωραίο αυτό δερμάτινο κάθισμα...
όχι βέβαια πως θα διέθετα τον καιρό...
και όχι ότι θα πίστευα ποτέ βεβαια πως ένας άνθρωπος όρθιος
κι ένας άνθρωπος καθιστός... ω, ποτέ. Ωστόσο -
και προπαντός αν η αγωνία δεν αφήνει λεκέδες από ιδρώτα...
Χα!Χα! Μην θορυβείστε.
Δεν είναι έρωτας. Δεν είναι λιποθυμία.
Κι άλλωστε εσείς, τι -

Πιστέψτε, όλο και πιο συχνά τελευταία
θέλω να πω "καλημέρα"
και φωνάζω "νερο, νερο!"