ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛH της Ντόρας Μανατάκη

Σαν Φλόγες! Που τρέμουν και ξεπηδούν

μέσα από τα καταγάλανα νερά του Βοσπόρου,

στη θάλασσα του Μαρμαρά,

μοιάζουν τ’ απομεινάρια μιας δόξας.

Μιας τρανής  χιλιόχρονης εποχής.

Σαν Πύρινες γλώσσες  που μιλούν, κράζουν,

και φωνάζουν…. Ελλάδα.!!!!

Οι βυζαντινές εκκλησιές, με λεηλατημένα, καμένα, τα σωθικά τους,

ορθώνουν ακόμα το ανάστημα  μπροστά στον κατακτητή

και αφήνουν την φαντασία να καλπάσει πίσω,   στο χρόνο….

-------------

Ω!  Η Αγιά Σοφία, το στόλισμα

Σ ανατολή και δύση

Με τετρακόσια σήμαντρα

και εξήντα δυο καμπάνες

με θησαυρούς που ζήλευε

όλη η οικουμένη

θρηνεί , πονά, την συμφορά

το πάρσιμο της Πόλης

κι αναρωτιούνται οι χριστιανοί…..

Η άπαρτη βασιλεύουσα

Έσκυψε το κεφάλι??

Όχι ποτέ.  δεν έσκυψε

Ούτε και σκλάβα εγίνει

Πολέμησαν μέχρις ενός

Και εις την Χρυσή την Πύλη

Ορκίστηκαν ανάσταση

να ξημερώσει πάλι…

Ο Μαρμαρωμένος βασιλιάς

Καβάλα στ’ άλογο του

Ξεπήδησε  απ’ το νερό

σαν ήλιος ζωοδότης

με την λαμπρή την φορεσιά

την χρυσοπλουμισμένη

κρατά σπαθί και καρτερεί

πάλι να πολεμήσει

της λευτεριάς  τα σήμαντρα

να ηχήσουν στα ουράνια

την θέση της να ξαναβρεί

η Άγια Τράπεζα μας….

------------

Άγια χώματα μιας χαμένης πατρίδας που ευωδιάζουν άρωμα,

και μύρο ορθοδοξίας, άρωμα Ελλάδας.

Πέτρες, κολώνες, μάρμαρα, ανοίγουν παράθυρα  στο χτες

δίνοντας την ευκαιρία, στο όνειρο να ζωντανέψει

στη μνήμη να τρέξει, και στην νοσταλγία να σε τυλίξει,

Αθάνατη αγαπημένη Πόλη!!!!

Ντόρα Μανατάκη