Μεταξένια ατλάζια : Ποιητική Συλλογή της Λένας Φατούρου που εκδόθηκε το 2014 (βΕΡΓΊΝΑ)

ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΟΥ

Μαγεμένη δύση,
μαγεμένο τοπίο,
πλανεμένη ματιά.
Χρυσοστόλιστο φέγγος
σκουλαρίκι της νύχτας,
η γνωστή αστροφεγγιά.
Καρφιτσωμένο φλουρί
στις δαντελένιες ακρογιαλιές,
φλογισμένο βλέμμα, ν'ακολουθεί
τη ρότα των πλοίων
και να κουρσεύει το νου των ναυτικών.
Αχ! Φεγγάρι μου, θρόνε του έρωτα
ψυχές που θρυμματίζεις,
σε ωκεανό τον άπατο
τα πάθη τους βυθίζεις.

ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ ΕΣΥ

Σταγόνες απ'το δάκρυ Σου

της Θείας Κοινωνίας το νάμα.

Και του αίματός Σου οι ρανίδες,

κόκκινοι κόκκοι απ'τη ψίχα του ροδιού.

Από το παραθύρι του Παράδεισου,

Χριστέ μου ΕΣΥ, τι είδες

και σ'έναν κόσμο ήρθες

λυτρωτής να γίνεις του κακού;

Στο χλευασμό των άπιστων

κουρέλι και σκουπίδι έγινες,

που πτύελα στους δρόμους το σκεπάζαν.

Των λόγων Σου η γλύκα έκριναν

πως της ζωής τους τη γαλήνη εταράζαν.

Μέσα στης τρέλας που κατείχαν το παράλογο

στης τύφλωσής τους το σκοτάδι το πυκνό,

συγνώμη,Κύριε,που επέτρεψαν στο άδικο

να τους στερήσει ένα δρόμο φωτεινό.

Μοναδική Σου σκέψη η καλοσύνη,

τα λόγια Σου θυσία στο Σταυρό,

οι πόνοι Σου απ'τους ήλους έχουν γίνει

προσευχητάρι σ'έναν κόσμο αμαρτωλό.

Δε ξέρω πόσοι το διαβάσαν, πόσοι ξέρουν,

των λόγων Σου την έννοια να νιώσουν,

αυτό που ξέρω κι όλο πιο πολύ με θλίβει,

είναι τα δάκρυα της μετάνοιας  που δε στάζουν.

ΚΑΙ ΓΩ ΩΣ ΘΕΟΠΡΟΠΟΣ

Με την έκσταση της Πυθίας

και τα άναρθρα  λόγια του χρησμού,

προφήτευσες το θάνατο του έρωτά μας,

αφού πρώτα με τα δάκρυά μου,εξαγνίστηκες

που παίξανε τον ρόλο της Κασταλίας πηγής.

Και γω, ως Θεοπρόπος,

προσέφερα θυσία στους χρησμούς

ενός σκοτωμένου έρωτα την καρδιά

που σταμάτησε να κτυπά,

μαζί με τη δική μου φλέβα.

ΕΛΓΙΝΕΙΑ ΜΑΡΜΑΡΑ

Ουράνια σώματα με δάκρυα ραντίζουν

την πονεμένη της πατρίδος μου γη,

εκρήγνυται ο πόνος μέσα μου,

ηφαίστειο που βράζει

του παραλόγου βλέπω να με πιάνει η λογική΄.

Παρθενώνας, Ακρόπολη, Ολύμπιοι Θεοί,

αγαλμάτινα κορμιά σε μάρμαρα ζωγραφισμένα,

κρυσταλλένια πρόσωπα σαν πολύτιμοι λίθοι,

της Αθηνάς στήθια καλοσχηματισμένα.

Ικτίνος, Φειδίας,Καλλικράτης,

στο ύψος του Πεντελικού ραγισμένες καρδιές,

μάτια που κλαίνε για το βράχο της αγάπης

στον Αττικό χιτώνα,αιματοβαμμένες ψυχές.

Πάνω σ' άρματα ονειρεύομαι να φτάσουν

της ιστορίας οι κλεμμένοι θησαυροί,

σε σχήμα μαιάνδρου τις δάφνες θα ενώσω

με της Μελίνας την αξέχαστη φωνή.