Ονείρων κοινοκτημοσύνη: Συλλογή που εκδίδεται το 2002 του Πρόδρομου Μάρκογλου από τις εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ

Γράφω

Νύχτα γεμάτη σιωπή, σκοτεινό φως ανερμήνευτο
Καμιά αλήθεια δεν σε διαπερνά
Κι έτσι οι χρησμοί ποτέ δεν τελειώνουν

Με λέξεις σφιγμένες στα δόντια γράφω
Για τη διαρπαγή τού αίματος και των ονείρων
Καθώς καμιά ανάγκη δεν διαρκεί πέρα απ' την ηδονή
Επιθυμίες αρχέγονες ελπίζουν στη σωτηρία τού κόσμου

Με χέρια άδεια από δωρεές γράφω

Νύχτα γεμάτη σιωπή, σαρκοβόρο φως ανερμήνευτο
Κάτω απ' τα δέντρα περπατώ
Και στις φυλλωσιές ψιθυρίζει το άχρονο
Καθώς η λάμψη τού φωτός πεπερασμένα ερμηνεύει τη φωνή μου
Στην ατέρμονη με παραδίνει κοινοκτημοσύνη τού τίποτε.

Άσπρες φυσάει λέξεις, λευκές, η Σελήνη άγραφες.

***

Ενύπνιον

Ένα φάντασμα πλανιέται τις νύχτες

Έκτοτε διανύσαμε συμπαντικά μεγέθη.

Άστεγοι από καταβολής κόσμου
Στο χάσμα ζήσαμε ιστορίας και ουτοπίας
Στα χρόνια τής επαγγελίας δοθήκαμε θεληματικά
Κ' είδαμε με γνώση εκείνη να μεταλλάζει σε προδοσία
Καθώς γενιές δαπανήθηκαν λίπασμα της ιστορίας

Το μέλλον τώρα στην άνυδρη βουλιάζει έκταση της εποχής

Πώς άνθρωποι χωρίς μνήμη θα μας διαδεχθούν
Χρήστες εθισμένοι ηδονών στο τώρα και στο πουθενά
Πώς λησμονημένα όλα θα ξεχαστούν στη σιωπή;

Παγωμένος φυσά αγέρας και τρίζουν τα τζάμια.

***

Αναγνώστης

Κλείνω το στόμα, συγκρατώ εκρήξεις λόγων
Αναγνώστης του μέσα κόσμου παραμένω χρεώστης
Χρησμούς ερμηνεύω σιωπώντας παραληρηματικά
Χωρίς πατρίδα, χωρίς γλώσσα στη βίαιη καταστολή
Και φθίνει αβυσσαλέα το άχρονο χρονομετρικά

Σπουργίτια άδολα, κοτσύφια ραμφίζουν τον ουρανό
Σχίζουν το μαύρο και ρέει το φως στη σιωπή

Καμιά μεταμέλεια για όσα πράξαμε ή για όσα παραλείψαμε
Για όσα με λέξεις καταδικάσαμε ή αθωώσαμε για πάντα
Για όσα παράφορα αγαπήσαμε ή μισήσαμε εξακολουθητικά
Αφού ιστορία παραμένει το συντελεσμένο που δεν ξεγίνεται

Νύχτα μεσίστια το πελιδνό φιλούσα στόμα της Σελήνης.