Eνδυμίων
Δεν εγνώριζα
Κι ας μου ήταν
γνωστό τ’ όνομά της
– που ως Ελένη το
έψαυσε η ψυχή
του τυφλού και τον
ξένο
για άντρα απ’ τους
άντρες επέλεξε
ως Ωραία, που τον
τόπο του Έλληνα έσυρε
σε δεκάχρονο
στέρησης βίο κι αδειανό
την ομοίασε
πουκάμισο των ερώτων
η πίκρα αιώνων
γράμμα γράμμα τα
χρώματα ωσάν βλέμματα-σώματα σμίγοντας λέξεις φράσεις ανάκατες οι ζωές των
ανθρώπων τελειώνοντας να εικάζουν το σχήμα
Ας μου ήταν γνωστό
Δεν εγνώριζα
Τα ονόματα σαν τα
δέντρα
πως έχουν τη ρίζα
τους
Σκοτεινή και
υπόγεια.
Όντα ζώντα μέσα σ’
άργιλο έδαφος
κατεβαίνουν της
Κρήτης
της Μιλήτου
θαρρείς τις πλαγιές
Κατεβαίνουν
ανοίγοντας μονοπάτια χωμάτινα
Με σφυρίγματα
πένθιμα με της Μάνης τραγούδια
Μικρασία που
σφάχτηκε
και το αίμα καρδιά
μου εδάνεισε την ύστατη ώρα
να κρατήσει να
μείνει να μη σβήσει
της αγάπης η θλίψη
κι όσα σπάρθηκαν
σε ραχούλες σ’
αμμουδιές κι ακρογιάλια
κι όσα φύγαν και
σε χαίτες πετάξαν
των Βορείων της
Θράκης
Μακεδόνες ονόματα
κατεβαίνουν και πάνε
Σαν σε θάλασσα
απάνεμη ήρεμη
της αλός σαν να θέλουν
παρά θιν ν’ απαγκιάσουν
και πιο μέσα πιο
πέρα πιο βαθιά
να κουρνιάσουν
κατεβαίνουν
μ’ ανακούφιση
τρέχουν
Σαν ακτίνες φωτός
ωσάν βόρειος
άνεμος στις κορφές
των ορέων
Τραγουδώντας
σχεδόν ακατάληπτους
φθόγγους βαρβάρων
που αλώσανε
ξένη πατρίδα
Κατεβαίνουν και το
σώμα
κλαδώνουν να
βλασταίνει, μπουμπούκια
να βγάζει
λουλουδάκια αμάραντα τους ανθούς
μη μου άπτου ν’
ανοίγει
και μετά τους
καρπούς του μαραίνοντας
Σαν τους σβόλους
ν’ αφήνει
σε γωνίτσες μισή
συλλαβή
άλλη ρίζα να πιάσει
προχωρούν
Προχωρούν
κι από μέσα
τυλίγουν τον κόσμο
Κόμπο κόμπο τον
δένουν
Την ψυχή κόμπο
κόμπο του ανθρώπου.
Τον θυμό του
κυρίεψαν και τον νου
Αφανώς τις ζωές κυβερνούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου