18. 03΄52 / Δήμητρα Μπουρουλίτη

22/12/07

Σκοντάφτουνε στα μνήματα οι χωριάτες
γκρεμίσανε την στέγη,
φωνάζουνε γδέρνοντας τα νύχια τους, σεισμός.
Να μην είχα αλήθεια εσένα ούτε κι εμένα
αληθώς λίθος
αιώνια καταραμένος να συλλέγω τα χρόνια
σημάδια στο κέλυφος μου.
Πρέπει να βρω ένα χέρι ν’ αγγίξει το πρόσωπό μου από πάθος
να μου μάθει πως τα αισθήματα υπάρχουν για την μοιρασιά.
Να γδάρω τα όμορφα μου στήθη
να ξεφλουδίσω αποτυπώματα
να μην έχω αποδεικτικά στοιχεία ότι πέρασες από ‘ δω.
Σ’ ετούτη την χώρα της λειψυδρίας
στύβουνε ανθρώπους
να πιούν νερό να ξεδιψάσουν.
Και αφήνουν τη σάρκα τους
να γεμίζουν τα βαζάκια
λάφυρα των επιδρομών.