Με αφετηρία τη Ζωή: Ποίηση και πεζά της Χρυσούλας Βακιρτζή που εκδόθηκε το 1998

Η προσμονή του δένδρου

Ναι έχεις δίκιο. Παραδέχομαι ότι είναι υπέροχο και απαραίτητο να καταγίνεσαι με τις πολύχρωμες μπαλίτσες, τα μικρούλια ευαίσθητα λαμπάκια, και με όλα τα στολίδια του χριστουγεννιάτικου δέντρου.

Όλα χρυσίζουν, λαμπυρίζουν, και κάθε φορά που ο καιρός ορίζει, νιώθεις μια τρυφερή ανάγκη να προστατεύσεις περισσότερο ως κι εκείνα τα πλαστικά αστεράκια που σίγουρα δεν σπάζουν.

Ξέρεις... πέρασε αρκετό διάστημα από τότε που πέταξα πλέον τα νάιλον λουλούδια (ώστε αποξηραμένα ήταν;) –πόσο αληθινά έμοιαζαν, πράγματι... Όπως τα συναισθήματα, όπου με ακούσια ή ηθελημένη αργότερα συνείδηση, στρέφονται σε αυταπάτες, σε εκούσιες ψευδαισθήσεις.

Απαραίτητη διέξοδο στο αδιέξοδο, πολλές φορές...