Στου γλιτωμού το χάζι: Ποιητική Συλλογή / Θεόδωρου Ντόρρος, Παρίσι, 1930

Είμαστε τα ζωντανά του γλιτωμού
σε ξένες θετικότητες
Κι ανύπαρχτο περνάει το διάστημα
απ΄την υγεία ως την αρρώστια.

Πιο άνθρωποι,
θα βλέπουμε, αγριεμένοι από ντροπή,
τα τωρινά μας.

Απίστευτη η τέχνη μας να κάνουμε
στιγμές κι αιωνιότητες.

Δεν είν’ αυτά που θα’λεγα
ούτε και κείνα που τα φέραν.

***
        Το πιο μεγάλο χάζι


                                           [...]
                                 Και δυναμώσαν όλα.
                                 Ανάβρασμα απολύτρωσης που τοιμαζόταν πάντοτε,
                                 κι ωσά να μην ήτανε ο ήλιος να ξανάβγει,
                                 εδόθηκε το σύνθημα.
                                 Κάποιος επήρε την αρχή.
                                 Αυτή ήταν η μόνη επανάσταση.
                                 Η πιο μεγάλη που 'γινε ποτέ.
                                 Όλα υπάκουσαν.
                                 Και τα σπίτια σύμφωνα.
                                 Και οι βιτρίνες που αρχίσαν να φωτίζουνε μ’ αυθάδεια
                                 τη νύχτα τη δική μας που κει θα βασιλεύαμε.
                                 Μεσ' στο σκοτάδι της ημέρας τρέχανε
                                 να βρούνε γλιτωμό.
                                 Και τα μυρμήγκια ακόμα,
                                 και τα σύννεφα.
                                 Κι όλα τα δέντρα που σκιζόσαντε για να ξερριζωθούν.
                                 Κι εγώ μαζί τους.
                                 Θάρρος στον αγώνα τους.
                                 Σαν ξένος από άλλη γη.

                                 Σα ζουρλισμένα τ’ αυτοκίνητα.
                                 Κι όλο μικραίνανε να φτάσουν τα παιχνίδια.
                                 Και τα χαρτιά,
                                 κι οι βρωμοπατημένες φημερίδες,
                                 κι η σκόνη,
                                 σηκώνονταν μαζί και φώναζαν,
                                 ψηλά,
                                 ψηλότερ’ απ’ το κάθε τι,
                                 κι από τις κλάψες των μωρών παιδιών που χάνονταν.
                                 Ξεφωνημένος σαρκασμός
                                 πως τίποτε δε θα ‘μενε στον τόπο του.
                                 Και τα μεγάλα σπίτια δεν είχαν πια κορφές.
                                 Κατάπινε όλα το σκοτάδι που κατέβαινε, αλλοιώτικο.
                                 Σαν την ψευτιά του ανέμου.


                                Οι αστραπές.

                                Θα καίγαν όλα.

                                Τίποτα δε θα πείραζεν εμένα.


                                Το πιο μεγάλο χάζι.


                                Έτσι ξαλάφωνα απ' την επίσημη μιζέρια
                                που 'χαν ως τότε, καθεμέρα, 
                                όλα τους μπροστά μου.

                                Ήθελα να φωνάξω μ' άγρια χαρά.
                                Ας μέναν έτσι, 
                                όλα,
                               σ' αυτόν τον κίνδυνο.


                               Μα ήρθε η μπόρα.
                               Όλα κυλίστηκαν στα πίσω.

                               Και γω θα πήγαινα να βρω τον πιο καλό μου φίλο.

`

***

Καμιά φωνή

Δε με χωρούν οι τόποι σας.
Ούτ’ οι χαρές σας ούτ’ ο πόνος μου.
Δεν είναι δυνατό μου να ζω κάθε στιγμή ο ίσιος σας.

Σας θάβω και με θάβετε.
Κι η ασχήμια του πεθαμού σας λυπητερότερη απ’ το
θάνατο.

Κουβέντες μόνο
απ’ τα ψηλώματα του νου.
Τέτοιες, που σβήνουν κάθε “πιο αληθινό'
με στεναγμούς υπομονής,
και μ’ ομορφιές ελπίδας του αδύνατου.

Πάντα το άγνωστο, η μοίρα και το μέλλον.

Με διώχνει από παντού ο ξαφνιασμός μου:
Γιατί, δε φώναξα μονάχος, δυνατά, ποτές μου.
Και σε κανένα μπρος.
Κι ούτε ποτές μου θα φωνάξω,
σαν τρελός,
με φλέβες φουσκωμένες.
Κι άλλος κανείς.

Φωνή της ανθρωπιάς,
κείνης που βγαίνει καυτερή ως το πετσί,
και που παγώνει κάθε ψέμμα ζεστασιάς,
ακόμα δεν ακούστηκε.
Μόνο να πει:

“Σταθείτε και σωπάστε.
Ξεχάστε τις αντίζωες του πίθηκου αξίες.
Πάψτε ζητώντας τα μεγάλα της ζωής
και τα δικά σας
στων αλλονών το μικρανθρώπισμα,
στις κυριότητες του νυσταγμού σας.

Γινήτε λίγοι.

Πολύ λίγοι για να’ στε ζωντανοί.'

Κει που’ στε μαζεμένοι, η ανθρωπιά ντροπή.
Και βάρβαρη η δική μου
όταν μου λείπει η συφορά σας.

Δε με χωρούν οι τόποι σας. Δεν ξέρω πού να ζήσω.

`

***
Στο δρόμο αρχίζουν όλα


                           Ξεχείλισμα Κυριακάτικης περιττότητας.
                           Αυτήνε μόνο βλέπεις.
                           Χυμένη στη φύση
                           τυλίγει την κάθε ακτίδα του ήλιου.
                           Μέσα στις φλέβες μου όλες,
                           ως έξω στις πιο μου κυρίαρχες σκέψεις.
                           Τίποτ' άλλο δεν είναι.


                           Τ' αναιμικό αντρόγυνο της εργατιάς σέρνει ανάμεσά του 
                           ένα παιδάκι.
                           Με αργοκίνητη απόλαυση.
                           Κατάδικο σ' ανήθικη συνέχεια κατάντειας.


                           Στις φορεσιές, στις στάσεις, στα κουνήματα,
                           σε ό,τι θέλουνε να κρύψουν, να κάνουνε ακόμα πιο μεγάλο
                          κι απ' του αγνώστου μας το φόβο,
                          παντού το τελειωμένο
                          το ανθρώπινο.

                          Πατάνε.
                          Ολοκάθαροι και νηστικοί.
                          Γυρεύουνε. Χαμένοι.
                          Μαζί και κείνος που μεγάλωσε στους Κυριακάτικους περίπατους,
                          ανάμεσα στους περιπατητές.


                          Τα πρόσωπα όλα γνώριμα, αδιάφορα.
                          Σαν τον εαυτό σου.
                          Τις άλλες μέρες μακριά, σήμερα ξένος.
                          Κι αυτοί έχουν αφήσει κάπου ό,τι δικό τους.
                          Κουνιώνται ολόγυρά σου,
                          τόσο ίδιοι,
                          τόσο άχρηστα διαφορετικοί.
                          Παιγνίδια που ξεφύγανε,
                          ανάμεσα σε τόσα άψυχα.
                          Ασύντριφτα.
                          Μπορώ να τους κοιτάζω άφοβα,
                          κι ας μας χωρίζει όλους μας κατάβαθα
                          πανάρχαιος δεσμός χυδαίας πάλης.


                         Κάποιοι μου κάνουνε για λίγο συντροφιά
                         με τις δικές μου τις ψευτιές που βάζω μέσα τους.
                         Μα όλο τους αφήνω.
                         Μακριά τους,
                         σε μια ξεχωρισιά.


                         Σβήνεται κάθε νόημα,

                         κι οι κόσμοι πού  'λαμψαν ποτέ στο μοναχό ξαστέρωμα.


                         Μα κι έτσι μαζί σου σα βρεθείς,
                         χαμένος τότε πιο πολύ.
                         Και πια μονάχα κρατημένος
                         απ' του χαμού την ομορφιά.

                        Αρχίζει τ' όνειρο,
                        κείνο που μέσα του ποτέ σου δε ρωτιέσαι:
                        γιατί είσ' εκεί;
                        γιατί είναι όλα έτσι;
                        με το φόβο.
                        Ποτέ δε θα ξυπνήσεις. Τ' όνειρό σου μονάχα θα σβήσει.


                        Δε θα μπορούσε νά 'ναι αλλοιώς.
                        Συγκρίσεις δεν υπάρχουνε.
                        Κι ανακουφίζεσαι. με υποψία.
                        Κι η τύψη πάλι εκεί,
                        για σένα, για τους άλλους, για το μεγάλο γύρω σου.
                        Στιγμές σου μένουνε στη ζάλη.

                        Χαρά.

                        Τ' αγαπημένο σώμα σου σε καρτερεί
                        και σε μικραίνει τόσο,
                        σε χώνει ακαίριο μέσα του,
                        και βρίσκεις έτσι ποια θα σε σώσει συντροφιά...


                        Ακόμα μέσα στ' όνειρο.


                        Στο δρόμο αρχίζουν όλα.
                       Ανάμεσα στους περιπατητές.
***

Παλαϊκές συγκινήσεις

Ψωμιού κομμάτι
κι ένα κορμί
απάνω τους τραβούνε την ντροπή μου,
-αυτή το μόνο πού μείνε-
το πιο αληθινό.
Και μάτια, σε στιγμές που ξεμακραίνουν, τεντωμένα.
Με τελετή νεκρώσιμη
δίνουν ζωή στους τοίχους
και μαρτυριον επίσημα οι σκελετοί του πόνου:
τραπέζι και καρέκλα.

Σαν κρεμασμένες γέρικες ψυχές
θα προστατεύουν οι κουρτίνες
το κλάμα που θα γίνετ΄εδώ μέσα,
για κάποιο θάνατο,
για πάντα.
Ανάλλαχτα θα μείνουν όλα
γιατ’ είν’ ο πόνος τους ατελείωτος.

Ούτ’ ένα τρίξιμο πιο ξυπνητής ζωής δε θα ταράξει
το κλάμα του θανάτου της ψυχής μου.

`

***

[6 μ.μ.]

Θα βγούνε.
Πάντα σίγουρα.
Όλες οι μάχες σταματάνε.
Λευτερωμενες ξεπετιώνται,
κάθε μια, αφόβιστες, κι αρχίζουν να μιλάνε.

Είν’ οι ψυχές του δειλινού.

Και λίγο ανάβουνε στο φούντωμα του γέλιου.
Στου πόνου το καμίνι.

Κοντά τους όλοι οι πεθαμοί.

`

***
Ανοιξιάτικα φύλλα

Όλα καινούρια,
τόσο, που θα’ ρθει κάτι κι άλλο
πιο καινούριο κι απ’ αυτά.

Τα φύλλα, φρεσκοπράσινα, μιλάγανε πιο νοητά
από ανθρώπους διαβασμένους.

Προσπέρασα ένα γέρο.
Κατέβαζε σκουπίδια σε υπόγειο.
Δε φύσηξαν γι’ αυτόνε.

Κατέβαινε βαριά μεσ’ στο σκοτάδι.

`
***

Δύο χάδια

Το χάδι σου κοπέλλα μου ξεσκέπαζε χαρές

μ’ ευγένειες

που ξέχναγαν εμένα.

Το νόμιζα, ως που βρέθηκα, πρωί

σ’ αξύπνητο της πόλης πεζοδρόμιο.

Μονάχος με το χιόνι.

Ζωντάνευα στο ρίγος του χαδιού του.

Είμουνα ’γώ το δέντρο, η παγωνιά, το χιόνι.

Κάθε χιονάκι μιά ζωή.

Ορμή, και νάζι

σα νά ’τανε παντοτεινός ο πηγαιμός τους.

Και ξαφνικά χτυπιώνται,

τόσο αδύνατες ζωούλες.

Θα μείνουνε. Τι βλέπω, λιώνουνε.

Και πάντα έρχουνται. Ώς τη γη.

Χιονάκια κι άνθρωποι

Το μυστικό που στέλνει όλα, φωτισμένο.

Τέτοια τα χάδια και τα δυό,

τό ’να κοιμίζει την ψυχή,

τ’ άλλο μας την χτυπάει, πιο κλεισμένα,

όταν τους λείπει ο πόνος της αγάπης ή της στέρησης.