Η μοναξιά της καμπύλης: Ποιητική Συλλογή της Μαρίας Αρχιμανδρίτη (μικρό απόσπασμα)

 Ρωγμές

Σε βλέπω
με βλέπεις.
Δεν μπορώ να σε αγγίξω.
Είναι αυτός ο ήχος
προάγγελος
που τη σιωπή σε θρύψαλα
θα σπάσει.
Σε βλέπω
με βλέπεις
και μετρώ ρωγμές.
Μια κάθετη στο μέρος της καρδιάς.
Και μια στο βλέμμα σου
όλο μεγαλώνει.
Αυτή η άηχη ανάσα, που χρόνια
τώρα το σύνορο κουρασμένα
παριστάνει,
στο πρόσωπό μου σαν θολή άρνηση
εξαντλείται.
Αυτό το τζάμι ανάμεσά μας
αναστεναγμούς εισπνέει,
τις μορφές διακριτές
ολόκληρες τις συντηρεί.
Είναι οι καρδιές μας
που σε θραύσματα μετρούμε.

***

Ερμήνευσες τον άνθρωπο σε τρεις πράξεις.

Γεννήθηκες, γέννησες, πέθανες

με ή χωρίς χειροκρότημα

με ή χωρίς κοινό

με φτιασίδια ή χωρίς.

Είναι που δεν έμαθες να παίζεις κομπάρσος

και την υπόκλιση προτιμούσες από την σκιά.

***

έμβρυο

κουλουριασμένη σαν έμβρυο

βαθιά στη μήτρα της λήθης.

Σε μια υγρή μοναξιά

βυθισμένη.

Τρέφομαι με τον πλακούντα

της άρνησης.

Τρέμω στις κραυγές από εκεί

έξω.

Και σε αυτές που δεν ακούω. Κρυώνω.

Χαμογελάω στις αναμνήσεις απ΄ το χάος.

Φαντάσματα δακρύων

από έναν ξένο πόνο.

Ένας ομφάλιος λώρος

μεταξύ σιωπής και οργής

που περιμένει να κοπεί.

***

Μπορεί η απεραντοσύνη σου

να μην με αφορά.

Κομμάτι στην ευθεία σου

να μην με ονομάζεις.

Σημείο ξένο.

Σημείο επικίνδυνο.

Με εξορίζεις

και το επίπεδο διευρύνεις.

Σημεία όμοιά μου γεννάς.

Τα επίπεδα όμως

έτσι ορίζονται,

εν αγνοία μας.

***

Μου αρέσει να μου αφηγείσαι
εκείνη την ιστορία για την ευθεία
που πέθανε μονάχη.
Την ιστορία που ευθεία γεννήθηκε
και στο ηλιοβασίλεμα λύγισε από το θάμβος.
Πες  μου όπως εσύ ξέρεις για την κάμψη που
ο χρόνος φέρνει μαζί με τον πόνο.
Πες μου με μάτια που κυλούν από τις κόγχες
πώς εκείνη η ευθεία έμαθε να αγκαλιάζει
ό,τι κραυγάζει.
Πώς το βλέμμα αυτού του κόσμου αρνήθηκε
και καθρέφτη αναζήτησε.
Δεν ψυχορραγούν όλα σε κύκλους, λες
Μίλα μου λοιπόν
για τη μοναξιά της καμπύλης.