Στίγµα / Ελένη Γαλάνη

Με τον καιρό καταλαβαίνεις:
είναι τα τραύµατα ανήλικα όνειρα
ο νόστος µια νόσος µολυσµατική η µνήµη
διαβάζεται “µήνις”

κι εσύ γεννήθηκες µε το στίγµα
(χρόνια, µεσογειακή, αναιµία της διάρκειας)

-είναι αλκοολίκι, σου λέω, η φυγή
το ξέρουν αυτοί που δεν επιστρέφουν κι εσύ-

είσαι ένας ξένος

ταγµένος
να γράφεις, να σβήνεις αιώνες
παλίµψηστος
µε εξαψήφιο νούµερο στο χέρι τατού
που σου χάραξαν σε ώρα που δεν
έβλεπες σε ώρα που δεν
έβλεπα σε ώρα που δεν
έβλεπε
κανένας

ο ουρανός µόνο -αυτός ο άγνωστος-
ανθίζει σε πείσµα της λάσπης
αιώνες τώρα καθαρός γυαλί
απ’ τη µεριά του γκρεµού
στο µέσον της γης σου
κατάσαρκα

µεσό-γειος ουρανός

* (Για τον τίτλο: σύνθετη λέξη από το Welt (κόσµος) και Schmerz (πόνος) – ως όρος αναφέρεται για πρώτη φορά από τον
γερµανό συγγραφέα Jean Paul Friedrich Richter (1763-1825)


πηγη: http://www.thraca.gr/2015/11/1.html