Ένα δειλινό

Ο ήλιος μαζεύει φεύγοντας,
την κόκκινη κλωστή του,
ξαπλώνεται το δείλι με πέπλα αυτό μαβιά,
χρώμα της θλίψης στην καρδιά, κι αφήνεται η σκέψη,
...να τριγυρνά αμήχανη στης νύχτας τα στενά.
Τότε,δειλά κουρνιάζει η λογική στην ψυχική αγκάλη.
Βασίλισσα πια η καρδιά σιγά και περιμένει..
Εκείνο το μόνο το κλειδί, που ανοίγει τα παλάτια..
... Τα διάφανα κρυστάλλινα, που έχει τους θησαυρούς της.
Άστρα και διαμαντόπετρες, στολίδια της αγάπης..
Στα γιασεμιά ψάχνει χαρά, στης δύσης τα λουλούδια,
στον άνεμο ζητά, πνοή κι ελευθερία,
στη θάλασσα να πει, να ακούσει μυστικά,
στην αργυρή πανσέληνο κρυμμένη ευτυχία.
Κι όταν τελειώσει το όνειρο, στα βλέφαρα ένα δάκρυ,
δροσοσταλίδα της ψυχής, κύλησε σιωπηλά.
Αλήθεια ήταν, όνειρο,
του λογισμού το άτι, απόψε με ταξίδεψε εκεί στα σκοτεινά…

(από την Ποιητική Συλλογή ¨ Στους δρόμους που περπάτησα ..")

Στέλλα Σοφία Νικ. Ζυγούρη