Όταν ξαναγεννηθώ δεν θα έχω μια ανθρώπινη γλώσσα

του Αλκιβιάδη Μαλλίδη 

Όταν ξαναγεννηθώ δεν θα έχω μια ανθρώπινη γλώσσα
θα μιλώ σε όλους και όλοι θα με καταλαβαίνουν
και αυτοί ακόμη που κάνουν τους ανήξερους
θα αναγκαστούν να ομολογήσουν
πως είδαν τον πελώριο δράκο στον ουρανό
και το αερικό που χορεύει στη βροχή
και πως δεν έχει σημασία άλλο να ζουν
σ’ έναν κόσμο που είναι αποκλεισμένοι

Όταν ξαναγεννηθώ δεν θα είμαι πια αποκλεισμένος
από τη ζωή, από τους ανθρώπους, από τις ηδονές,
από τους Θεούς, από τους αγγέλους, από τα ζώα
και από τα φυτά και από τα ψάρια και από τα δέντρα,
δεν θα είμαι αποκλεισμένος από την ουσία του κόσμου
και των πραγμάτων
Δεν θα νιώθω απελπισία, μοναξιά, οδύνη, μίσος
Θα έχω μόνο αισθήσεις, το πιθανότερο
να είμαι μόνο αφή
Ως τότε, δεν θα είμαι παρά το άστρο εκείνο
που κοιτάζετε επίμονα και εύχεστε να συμβεί
ό,τι ποτέ δεν θα συμβεί
Θα είμαι ένα πρόσωπο που κάτι σας θυμίζει
αλλά δεν μπορείτε να φανταστείτε τι είναι εκείνο
που σας συνδέει μαζί του
και είναι το άπειρο δίχως αμφιβολία
και θα είμαι ακόμη αν το θελήσω ο πρώτος
και παντοτινός έρωτάς σας που χάθηκε για πάντα
χωρίς ποτέ να πιστέψετε πως ήταν ο μοναδικός
αληθινός έρωτας

Όταν ξαναγεννηθώ άνθρωπος
δεν θα έχω κανένα σκοπό για να βαδίζω
και το σκέφτομαι σοβαρά
αν θα έχω και συνείδηση
Μάλλον δεν θα με ενδιαφέρει πια να ρωτώ
Θα περνούν μέσα μου τα χρόνια σαν ποτάμια