Στους δρόμους που περπάτησα: Ποιητική Συλλογή της Στέλλας- Σοφίας Ζυγούρη (Απόσπασμα)

Ένα δειλινό

Ο ήλιος μαζεύει φεύγοντας,
την κόκκινη κλωστή του,
ξαπλώνεται το δείλι με πέπλα αυτό μαβιά,
χρώμα της θλίψης στην καρδιά, κι αφήνεται η σκέψη,
...να τριγυρνά αμήχανη στης νύχτας τα στενά.
Τότε,δειλά κουρνιάζει η λογική στην ψυχική αγκάλη.
Βασίλισσα πια η καρδιά σιγά και περιμένει..
Εκείνο το μόνο το κλειδί, που ανοίγει τα παλάτια..
... Τα διάφανα κρυστάλλινα, που έχει τους θησαυρούς της.
Άστρα και διαμαντόπετρες, στολίδια της αγάπης..
Στα γιασεμιά ψάχνει χαρά, στης δύσης τα λουλούδια,
στον άνεμο ζητά, πνοή κι ελευθερία,
στη θάλασσα να πει, να ακούσει μυστικά,
στην αργυρή πανσέληνο κρυμμένη ευτυχία.
Κι όταν τελειώσει το όνειρο, στα βλέφαρα ένα δάκρυ,
δροσοσταλίδα της ψυχής, κύλησε σιωπηλά.
Αλήθεια ήταν, όνειρο,
του λογισμού το άτι, απόψε με ταξίδεψε εκεί στα σκοτεινά… 

 ***

Φως

Μη μου ζητάς τους στίχους μου
να σταματήσω να πλέκω.
Τη καρδιά μη μου ζητάς ν' ακρωτηριάσω,
... έχω φωνή και θέλω να μιλήσω,
... πνοή μου έδωσε ο Θεός, πως να μην ανασαίνω?..
Το φως στα μάτια μου άσε να γίνει λάμψη,
πηγή η ψυχή μου, μη θέλεις
να στερέψει.
Με τη σιωπή ..σαν σου μιλώ κατάλαβέ με,
και χαμογέλα μου όταν στ' όνειρο πετάω.
Τον πόνο ευχήσου με σε ύμνο να αγιάζω,
κι αγάπησέ με σα μιλώ με το φεγγάρι...

***

Πορεία

Στους δρόμους που περπάτησα

στο διάβα έσπειρα λέξεις..

κει όπου αγάπησα πολύ,

να ξέρω να γυρίσω..

Μα .. ό,τι αγαπάς είναι δρόμος σου,

όπου σκιρτάς είναι σπίτι..

Και ότι με δάκρυ πότισες

εκεί ειν’ η ψυχή σου..!!

***

Αναμνήσεις..

Στη σιγαλιά του μυαλού μιλά ..η μνήμη,
σαν παραμύθι γλυκό και μακρινό,
σαν μια στιγμή που κράτησε ..αιώνες,
μικρή σταγόνα μέσα στον ωκεανό.
 ... Μια λάμψη στης νυχτιάς το μαύρο πέπλο,
γλυκιά αχτίδα σε γαλάζιο ουρανό,
σπάνιο λουλούδι στη μέση της ερήμου,
πως τη φοβάμαι, μα πως τη νοσταλγώ..
Μια ανάσα ολόκληρη η ζωή μου,
και ένα δάκρυ στην άκρη των ματιών,
κάθε σιωπή σου όρκος ήταν στη ζωή μου
και κάθε βλέμμα αγκαλιά και ουρανός.!

***

Φιλί του ήλιου

Ήταν τα μάτια σου του ήλιου ανατολή,
το φως τους γέμισε όλη την ύπαρξή μου.
Κι ήταν τα λόγια σου του ανέμου η πνοή,
που γλυκοφύσηξε χαρά μεσ' στη ζωή μου.
...... Πρώτη φορά τον ήλιο κοίταξα στα μάτια,
και δεν μου θάμπωσε το βλέμμα τόσο φως.
Ο άνεμος με χάιδεψε, μου γλυκοτραγουδούσε.
σαν φίλος γνώριμος, κι αγάπη ακριβός.