ΑΛΧΗΜΙΕΣ.

Μου έκαμες μάγια
δε μπορεί την σκέψη
μου καθήλωσες
έρωτα δόλιε πονηρέ.
Και μέρα νύχτα να
παλεύω να σου ξεφύγω
να χαθώ στης λήθης
τα βαθιά να σε ξεχάσω.
Και είναι τόσο
δυνατό το χέρι σου
που με κρατά,σα μια
μέγγενη που σφίγγει το
κεφάλι στα πιο τρελά
μεθύσια της χαράς.Και
να'μαι τώρα εύθραυστος
σαν θάλασσας την
άμμο που την απλώνει
ο βοριάς και την
σκορπά τριγύρω.Μα είσαι
άσπλαχνος πολύ δε
το μπορεί με μάγεψες
που δεν μπορώ
ν'αντισταθώ σ αυτήν την
πονηριά σου.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΑΜΟΙΛΗΣ