[Μεσ’ στους διαδρόμους της σιωπής] της Στέλλας- Σοφίας Ζυγούρη

Μεσ’ στους διαδρόμους της σιωπής
πουλί η σκέψη,
ελεύθερο πετά κι αναπολεί(νοσταλγεί),
μικρό το άπειρο εκείνο να χωρέσει,
μία καρδιά, φωλιά, είναι αρκετή.
Στις παύσεις βρίσκει αυτό τη μελωδία,
τη γνώση όλου του λόγου στις σιωπές,
στο πιο βαθύ σκοτάδι ξημερώνει,
δάκρυ είναι του σήμερα χαμόγελα του χθες.
Και χάνεται στις τόσες αντιθέσεις
μα δε φοβάται πια, και δεν ανησυχεί,
πιο σύντομα τον εαυτό του θ’ ανταμώσει,
αν αφεθεί και από κείνον να χαθεί…