Η ΜΕΓΑΛΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΩΡΩΝ / Νικολαίδης Λουκάς

---------------------

Καθώς μπουμπούκιαζε στον κήπο η Ροδιά,
ανάβρυζε θαρρώ καλοκαιριάτικος χυμός,
κι απέναντι στην αμμουδιά
με τα πολλά αρμυρίκια,
πετάριζαν τα θαλασσόπουλα επάνω απ' το νερό,
κι Ύστερα πάλι βυθιζόντουσαν
χωρίς της θάλασσας τη Γαλήνη...να ταράξουν!
Κι εκεί που στροφογυρνά ο δρόμος του χωριού,
βραχάκια αρμυρόβρεχτα
και δυό ξωκκλήσια άσπρα μισογκρεμισμένα,
ενώ από του δρόμου την άλληνε μεριά,
ψιλαγέρι φυσά εναν Ανεμόμυλο,
μετρώντας θαρρείς...τη δύναμή του!
Κι όταν πισωγέρνει απ' τον Ορίζοντα ο Ήλιος
πλεριάζοντας με Παραδεισένια Χρώματα την Πλάση,
με τα ψάθινα καπέλα τους στο χέρι
από τη θάλασσα τα παιδόπουλα γυρίζουν,
ενώ,
κάποιοι άλλοι Νιοί ετοιμάζουν τις ψαρόβαρκες
κοντά...στο ακροθαλάσσι.
Κι Εγώ,μες την Μεγαλοσύνη των Ωρών,
αισθάνομαι σαν Νήπιο όπως τότε,
και κάτω από τον Γαλάζιο θόλο του Ουρανού,
ξαναδιαβάζω το Αλφάβητο,
σπουδάζω πάλι την Γραμματική,
και,εξασκούμαι σαν Τότε...στην Προπαίδεια!