Και τελικά… υπήρχε έρωτας..
Έπρεπε όμως να περάσω μέσα από δύσβατα μονοπάτια και καταιγίδες
για να μπορέσω να τον αναγνωρίσω αμέσως μόλις έρθει.
Έπρεπε να με κατηγορώ για κάθε λάθος μου
για να δεχθώ το σωστό με την πρώτη του εμφάνιση.
Αν δεν περνούσα μέσα από ψυχική εξαθλίωση πως θα με ετοίμαζα για σένα ;
Πως θα ήμουν έτοιμη για τα πάντα με μια σου λέξη ;
Κάποτε με κατηγορούσα για την λάθος στιγμή γέννησής μου
και τώρα χαίρομαι για τον σωστό συγχρονισμό μας.
Κάπου πάντα υπάρχει ένας άνθρωπος να σε περιμένει,
ένας άνθρωπος που συμπληρώνει την δική σου ψυχή
για να μπορέσει να αρχίσει να ζει.
Άλλοι είναι τυχεροί γιατί τον βρίσκουν γρήγορα
και άλλοι ίσως λίγο άτυχοι γιατί σπαταλούν ανούσια την ζωή τους
για πολλά χρόνια μέχρι την εκπλήρωσή της.
Δεν μετανιώνω για τα λάθη μου,
μετανιώνω όμως που δεν γεννήθηκα για σένα.
Μετανιώνω γιατί δεν ήσουν εσύ η πρώτη μου ανάσα σε αυτόν τον κόσμο.
Έρωτα λοιπόν, θα σε ονομάσω, - τον δικό μου -
και σε αγάπη θα σε εξελίξω, γιατί είσαι εσύ αυτό που ήθελα πάντα.
Είσαι εσύ αυτό που ονειρευόμουν και που μου έλειπε μόλις ξυπνούσα.
Είσαι εσύ ο άνθρωπος που έπλαθα με την φαντασία μου και νόμιζα πως δεν υπάρχει.
Είσαι εσύ αυτός που έλειπε από την ζωή μου και την γέμισε μόλις ήρθε.
Τώρα πια μου φτάνει να σε κοιτώ για να ζω
και να σε αγγίζω για να τρέφομαι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου