Δύο Ποιήματα του Γεωργίου Μπίμη

ΜΙΣΕΜΟΣ,…

Αίμα θα στάξει η πληγή στην ερημιά του κόσμου,
στην ήττα, στον ξεριζωμό,
στην εξορία φως μου…

Το δάκρυ μας κι η θάλασσα έχουν την ίδια αρμύρα,
στην κάψα του μεσημεριού,
αγέλαστή μου μοίρα…

Κι είναι κι αυτός ο άνεμος που μας παραμονεύει
και με τον πόνο σύντροφο
στη γη μας ταξιδεύει…
………………………………..
Στα κύματα νυχτώθηκα και που να βρω λιμάνι,
για να σου φέρω το χρυσό,
τα σμύρνα, το λιβάνι…
………………………………..
Εκεί, στην άκρη τ’ ουρανού, σ’ ένα βαθύ πιθάρι,
να πιείς νερό, να θυμηθείς,
της λησμονιάς φεγγάρι…

***

ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ

Ψάχνω την αληθινή αγάπη, στο σημαδεμένο τ’ άστρο,
κει που μια ψυχή στενάζει
και ραγίζει ένα κάστρο…

Τη μελλούμενη ψυχή μου ψάχνω σε βαθύ πηγάδι,
στα υδάτινά σου μάτια,
στων βλεφάρων σου χάδι…

Ψάχνω την αληθινή αγάπη, στ’ ουρανού σου τ’ άγιο βλέμμα,
στο αμάραντο το δάκρυ,
στην αλήθεια και στο ψέμα…
………………………………….
Κι άμα δύσεις φεγγαράκι, μύρο στην πληγή θα στάξει,
το λευκό το περιστέρι
στον αγέρα θα πετάξει…