«Εκεί που κοιμούνται τα άστρα» Ποιητική Συλλογή του Χρήστου Βασιλόπουλου από τις Εκδόσεις Οσελότος το 2011 (απόσπασμα)

Χαμένος μέσα σε ένα παραμύθι…

Κοιτάς τον ουρανό και τα αστέρια γίνονται νεραΐδες που χορεύουν,                                                     το φεγγάρι αστράφτει και ρίχνει το ασημένιο του φως σε όλο τον ουρανό,                                        

τα λουλούδια ανθίζουν,                                                                                                                             

τα χόρτα πρασινίζουν και τα δέντρα περπατάνε                                                                    ταξιδεύοντας προς τον ορίζοντα τον μακρινό.                                                                                                                                                              Τα ζώα τρέχουν γεμάτα χάρη και η φύση την πλάση αγκαλιάζει,

                                               πλάσματα της φαντασίας ξυπνάνε                                                                                                                      

και μελωδίες που δάκρυα σου φέρνουν τραγουδάνε. 

***

Τραγούδι κάτω από το χλωμό φεγγάρι…

Με ένα φλάουτο και με μια κιθάρα, βγήκε σήμερα ο ποιητής κάτω από το χλωμό φεγγάρι,  και αφού κάθισε στο χορτάρι με σκεπή τα ασημένια άστρα τραγούδησε μέσα από την ψυχή του και άφησε το αεράκι να τον συνεπάρει.                                                                          

Τραγούδησε για όλα τα πράγματα που ήταν κάποτε και τώρα ποια δεν είναι,                        

για τις ομορφιές του κόσμου την αγάπη κάθε τόπου.                                                                 

Κόσμος περνούσε πάνω κάτω σαν σκιές μες την ομίχλη                                                                     

μα εκείνος δεν κοιτάει γιατί η εικόνα τους τον θλίβει.                                                                      

Δεν κοιτάει αυτούς που ανήσυχοι περνούνε                                                                                            και το σκοτάδι που έφτιαξαν με μίσος καταριούνται .                                                                   Χάνετε ο ποιητής μέσα στο τραγούδι και το άπειρο με ένα βλέμμα αγέρωχο με θάρρος το αντικρίζει.  

***

Το χλωμό φως. 

Πέρα από του κόσμου τα άδυτα και
πέρα από τη θλίψη, θυμάσαι εκείνον τον
καιρό η φλόγα σου πριν σβήσει?
Τότε που όλα ήταν ασήμαντα και
πέταγες σαν άστρο, από του γέλιου τη
χαρά σε παράδεισου κάστρο. πριν
έρθει  εκείνη η σκιά τα μάτια σου να
κλίσει και τη ζωή σου να την φέρει μες του
φωτός τη δύση.  Όμως ο κόσμος στέκετε
εκεί σαν να είναι βράχος και τις αξίες
του κράτα και μάχεται μονάχος, και το
φως αν ξαναδείς μην το αφήσεις έτσι, κυνήγα το
και κοίτα το σαν άσπρο περιστέρι.

***

Το λουλούδι

Βλέπεις στο λόφο εκεί ψηλά εκείνο
το λουλούδι? Εκείνο εκεί που στέκετε σαν
φωτεινό αγγελούδι? Λεύκα έχει τα πέταλα και
χρυσάφι βλαστάρι και ο άνεμος του τραγουδά και
η γη το αγκαλιάζει, και τα πουλιά χορεύουν γύρω του
και εκείνο όλο ανθίζει και δάκρια όλο χαρά γεμίζει όλη η φύση.
Αλλά μη νομίσεις πως οι εποχές
ακίνητες τάχα μένουν, τα χιονιά και η κακοκαιριά
εκεί παραμονεύουν, τον όμορφο αυτό ανθό με λύσσα
να χτυπήσουν και σαν να ήταν όνειρο να τον εξαφανίσουν.
Μα το άνθος παλεύει, μάχεται, στον πάγο και στη θλίψη
και τη ζωή του με τιμή πασχίζει να κρατήσει,
και οι κόποι του και ο ιδρώτας του χαμένοι δεν θα πάνε, να κοίτα,
έρχεται πάλι η άνοιξη, πουλιά που κελαηδάνε.  

***

Το κίτρινο γράμμα 

Σε ένα συρτάρι ξύλινο μες του μυαλού τα υπόγεια,                                                                                

σαν μέσα σε κάποιο φέρετρο κοιμάται κάποιο γράμμα.                                                   

Από αίμα έχει ποτιστεί, από θλίψη  και από ψέμα,                                                                                   

η σκόνη γύρω του μοιάζει με άσπρα ρόδα                                                                                            

που τυλίγονται από του ερέβους τα χλομιασμένα φώτα ,                                         

μια προσευχή στέλνει μακριά σε εκείνους που θα ακούσουν                                                             

  και την ψυχή τους  θα λούσουν με αλήθεια και γαλήνη.                                                                                                                           

Φρίκη, φρίκη όμως κυβερνά τα τρίσβαθα του κόσμου,                                                                       

και κάποιος εκεί έξω τη ζωή του σαν άστρο θα φωτίσει                                                                       

και  μετά μέσα στα αβαθή χάη θα την αφανίσει.