Ο άγνωστος από την Ποιητική Συλλογή: Η οχιά και το φως (1960) του Κώστα Στεργιόπουλου

Στα σκοτεινά έγκατά μας κατοικεί κάποιος που το κλειδί κρατάει της ύπαρξής μας, χαμένος πάντα, μοναχός κι ανεξιχνίαστος, με μνήμη πιο παλιά απ' τον κόσμο, φορτωμένος με τις πληγές μας όλες και τις τύψεις μας. Θλιμμένος περιπαιχτικός ή και χαρούμενος, αόρατος μας κυβερνά· δέχεται απ' έξω τον αντίχτυπο και δίνει την απάντηση. Τα παρελθόντα μάς θυμίζει και τα μέλλοντα μας προμυνά. Κάποτε, ωστόσο, μας αφήνει ανυποψίαστους. Κι εκεί που ανίδεοι σχεδιάζουμε νέες εξορμήσεις, εκείνος γέρνει πια κατάκοπος, έχει νυστάξει κι είν' έτοιμος ν' αποδημήσει, αδιαφορώντας για τα δικά μας τα εφήμερα επίγεια σχέδια. Το διαβάσαμε στο βιβλίο "Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Γ΄τεύχος"  της Γ΄τάξης του Γενικού Λυκείου