ΟΔΟΣ ΤΡΑΛΛΕΩΝ

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΥΡΙΑΖΗ 

Αυτός ο δρόμος με φοβίζει
όπως και καθετί ερημικό
ας τον περάσουμε μαζί

και μακριά απ’ τη μάντρα, ε;
Συχνά τη σκαρφαλώνει ο ήχος του φτυαριού
να μη βουλώσουν τ’ αφτιά σου με χώμα
κι ούτε να κυνηγάς τους ίσκιους των κυπαρισσιών
θα σε λερώσουν με τις κουτσουλιές τους οι νεκροί
κι αυτά τα στίγματα, ξέρεις, δεν φεύγουν

Προσεχτικά λοιπόν περπάτα
σύνορα δεν υπάρχουν
κυκλοφορούν ελεύθερα τα δάκρυα
από μάτια σε μάτια
χωρίς να συλλαμβάνονται
πώς θα μπορούσε άλλωστε
με τόσα προφυλακτικά στο δρόμο

κι ύστερα είναι τ’ αμάξια
που ‘χουν λοξά παρκάρει
βλέπω συχνά τους οδηγούς με πόσο τρόμο
προσπαθούν να ξεκολλήσουν
την πίσω ρόδα απ’ το πεζοδρόμιο

Στο βάθος πάντα η γέφυρα θα μας περιμένει
ας την περάσουμε μαζί
από την άλλη παραμονεύουνε κλεφτρόνια
αν δυο μας δούνε θα δειλιάσουν
ποιος τα βάζει άλλωστε
με ποιήματα;