Αφέντες / Γεώργιος Τερζής

Αφέντες σεις που πλέκετε, με δάφνες μαραμένες

του τομαριού σας το λαμπρό, μα λιγδιασμένο πέπλο

αφέντες σεις, που κλαίγεστε για του λεπρού το δίκιο

δεν ξέρατε μου τάχατες, σεις Ήρωες Μουνούχοι,

οι πράξεις σας πως τις ψυχές σας έχουν αμαυρωμένες;

Αφέντες σεις που φέρνετε σε γιαλαντζί αντάρτες

κοιτάξτε πέρα μακριά, όσο σας φτάνει η σκέψη

θα στέκεστε εφταμόναχοι, στη λαϊκή σας δίκη

μαύροι, σαχλοί και αχαμνοί, πνευματικώς ευνούχοι

στην Προίκα της Παντάνασσας γυρίσατε τις πλάτες.

Αφέντες σεις, που σέρνεστε ευθύς προς τον Χαμό σας,

αθώων αίμα αποζητά, τον διαμελισμό σας

Αφέντες που βαπτίσατε Μεμψιμοιρία τη φρίκη,

 κόσμος αλάργα από χαρές, βαθιά αφοσιωμένος

σας πλέκει τον ιστορικό Εξαίσιο αφανισμό σας!