Η έκφραση του σώματος

Σπύρος Κοκκίνης

Η νύχτα σκέπασε το δωμάτιο. Διαδοχικά, όπως
τα τρένα που καταπίνει ο κάμπος. Αδιέξοδοι
διάδρομοι, κύκλοι επιθυμίας. Κι η προσδοκία
της απόλαυσης στα μαύρα, ωσάν κάρβουνα, μάτια.
Ακόμα κι όταν δεν μπορώ να τη φτάσω η φωνή
με πλησιάζει. Οι τοίχοι γεμίζουν ζωγραφιές:
Μαλλιά που αχνίζουν όπως τα ρουθούνια τών
αλόγων στον ιππόδρομο. Μουσκεμένα σώματα
ωσάν λιβάδια. Βλέμματα γλυκά και φρέσκα ωσάν
κανέλα.

Αναπνέω την τρυφερή θάλασσα του ευβοϊκού,
γυμνή σταρένια κοιλιά.