Η ΣΚΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ (1960) του Κώστα Στεργιόπουλου

Νυχτερινός άνεμος

Από πού έρχεται πάλι αυτός ο άνεμος,
από πού έρχεται πάλι αυτή η πνοή;
Τόσον καιρό, στ' αλήθεια, πια δεν πίστευα,
νόμιζα πως μου πέτρωσε η ψυχή.
Και ξάφνου, πάλι, να: αυτός ο άνεμος!

Σκοτεινή μνήμη, φερμένη από τα βάθη
της νύχτας... Σιωπηλή φύση
τις φυλλωσιές που ανήσυχα κινεί...
Φέρνει, ώς εδώ στην κάμαρα, μια αρχαία φωνή,
σέρνει με φρίκη ένα ξερό φύλλο στην αυλή
και μες στον ύπνο μου χτυπούν παράθυρα.

Σκοτεινή μνήμη... Σιωπηλή φύση...

Από πού έρχεται πάλι αυτός ο άνεμος
και σαλεύει τα φύλλα της ψυχής;

Ο Αγνωστος

Στα σκοτεινά έγκατά μας κατοικεί
κάποιος που το κλειδί κρατάει της ύπαρξής μας,
χαμένος πάντα, μοναχός κι ανεξιχνίαστος,
με μνήμη πιο παλιά απ' τον κόσμο, φορτωμένος
με τις πληγές μας όλες και τις τύψεις μας.

Θλιμμένος, περιπαιχτικός ή και χαρούμενος,
αόρατος μας κυβερνά:
δέχεται απ' έξω τον αντίχτυπο
και δίνει την απάντηση.
Τα παρελθόντα μας θυμίζει
και τα μέλλοντα μας προμηνά.

Κάποτε, ωστόσο, μας αφήνει ανυποψίαστους.
Κι εκεί που ανίδεοι σχεδιάζουμε νέες εξορμήσεις,
εκείνος γέρνει πια κατάκοπος, έχει νυστάξει
κι είν' έτοιμος ν' αποδημήσει, αδιαφορώντας
για τα δικά μας τα εφήμερα επίγεια σχέδια.