ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Οι γέροι δεν σεβάστηκαν τις μνήμες της φωτιάς

τους χειμώνες της ζωής τους  

Ούτε και τολμήσανε να μονομαχήσουν

με τους νεκρούς της ιστορίας

που ήταν εύκολοι αντίπαλοι

Αλλά κι οι κληρονόμοι τους

-βιαστικά- με παγωμένες λέξεις    

λιθοβόλησαν τη μνήμη

Και απέμειναν ευτυχισμένοι νικητές

Να περιφέρονται με έπαρση 

στις αίθουσες των επαρχιακών δικαστηρίων

Ζητώντας

σαν Ισπανοί κονκισταδόροι 

χρυσάφι και ψωμί 

Κι όταν έφτασε της δικαιοσύνης η ώρα

μπροστά στους σοφούς της πολιτείας   

φοβούμενοι την τιμωρία  

απρόσμενα 

έδειξαν θάρρος πολύ

Έδωσαν κι ένα νόημα στα λόγια τους  

« Δεν φταίμε εμείς !

Οι δαίμονες απειλούσαν τη ζωή μας  

στέλνοντας ανθρωπόμορφους αετούς

στα όνειρά μας

Από φόβο δολοφονήσαμε τη μνήμη 

Ύστερα τη θάψαμε στις πέτρες 

που είχαν για σημάδι τους 

έναν ασμίλευτο  σταυρό ! »

Τριάντης Χριστόφορος