Πόλεμος ήταν πικραλίδες με αγάλματα (απόσπασμα) του Νίκου Τομαρά

Αντιδρομή

Το κρύο φέτος άργησε,

μνήμες πάνε κι έρχονται.

Ο πόλεμος δε λέει να σταματήσει,

δικαιολογία πειστική δε δόθηκε.

Αναρχικοί κι ονειροπόλοι,

πώς να γίνεις ευτυχισμένος

με ποίηση στο δωμάτιο,

μετρώντας την απόσταση ως το θάνατο,

τις έξυπνες βόμβες ως το φιλί της μάνας;

***

Εβένινος

Βολοκόπημα στις ρίζες του ουρανού 

συντροφιά με το τριζόνι της νύχτας

μαραίνομαι στην ημισέληνο

αφήνοντας το φόρεμα του ήλιου

να αιχμαλωτίσει αυτοκρατορίες κάλπικες

να λεηλατήσει κάστρα ανοχύρωτα

απέλπιδες προσδοκίες.

2099 μ.Χ. κομμάτια της βίας βρέθηκαν

σκορπισμένα πάνω σε δέντρα, σε πουλιά ,

σε λουλούδια, σε νερά.

***

Μονόλογος

Για ό,τι παίρνουμε, κάτι δίνουμε
κι αν ο πόνος μετριέται και με τα δάκρυα
η θάλασσα λειτουργεί και ως σύρτης
που άλλοτε ανοίγει και άλλοτε κλείνει
αφού στου χρόνου το ταξίδι
- οι Ιθάκες ποτέ δεν έλειψαν -
κάποτε αποκαλύπτεται
φαντασίας και ζωής διάμεσος.

Για ό,τι κερδίζουμε, κάτι χάνουμε.

πηγη: http://www.tomaras.gr/book3.html