Χρήστος Κουκουσούρης: Δύο Ποιήματα

Εξώσεις 

Το χαρτόκουτο που είχα για σπιτάκι τρία χρόνια
η βροχή το ‘χει μουλιάσει
θέλω κάτι πιο μεγάλο,
σταθερό, για να κρατήσει τον αγέρα και τα χιόνια.

Είχα βρει ένα καβούκι, για αυτοκίνητο μου μοιάζει
το κορμί θέλω να κρύψω
να πετάξω τα κουρέλια που φορώ, τα τάχα ρούχα,
μη με τρώει το αγιάζι.

Κάποια τζάμια είναι σπασμένα κι έχω βάλει εφημερίδες
και στουπί στις χαραμάδες
τα καθίσματα σκισμένα και το δάπεδο παγίδα,
σκέπτομαι πως κάποιο βράδυ θα το πάρουν παλιατζήδες.

Πάλι θα βρεθώ στο δρόμο, Νέα έξωση μου μοιάζει
την πραμάτεια μου στον ώμο
τα φτωχά υπάρχοντά μου που χωρούνε σ’ ένα μπόγο
δεν βαριέσαι ποιος ιδρώνει, ποιόν στον κόσμο αυτό να νοιάζει;

Στο λαβύρινθο των νόμων κάτι υπάρχει και για μένα
κάποιος ίσως, κρυφός φεγγίτης
για να απασφαλίσει θέλει, χρήμα μα και δικηγόρους
με αυτά τα δεδομένα, δεν υπάρχει φως για μένα.

………………………..Λόγος με πολιτική χροιά

***

Είχα… 

Είχα μια αγάπη θάλασσα πλατιά
πλανεύτρα θεατρίνα
κάθε που ό ήλιος βύθιζε στην άκρη του ορίζοντα,
στα σκοτεινά της με καλούσε,
μα δεν μιλούσε…

Είχα ένα αστέρι που άναβε για μένα
κάθε που την περίμενα στ’ απόκρημνα
και η σκέψη που με τυραννούσε,
έρχονταν σαν ραντεβού,
εκείνη όμως σιωπούσε.

Είχα μια φίλη απ’ τα παλιά, πολύ παλιά…
που ακουμπούσε τον πόνο και τον γιάτρευε
τον αφαιρούσε σαν φλούδα
σαν σύννεφο περαστικό
και τον σκορπούσε.

Είχα μια θάλασσα καημούς, ταξίδευαν,
στα μύχια της ψυχής μου μονοπάτια,
μόνος απέναντι τους,
που δεν μιλούσαν,
μόνο κοιτούσαν.

Είχα ένα απόσπερο φως,
στο σκοτεινό δωμάτιο των ονείρων
που δεν ξεπόρτιζαν
από την άϋλη φυλακή μου
από μέσα μου.

Είχα μια αγάπη θάλασσα πλατιά
που όμως χωρούσε
στους άδειους τοίχους του σκοτεινού,
του άδειου δωματίου,
της άδειας μου ψυχής.

…………..Η σκοτεινή των πραγμάτων όψη

……………………Χρήστος Κουκουσούρης