[ και οι θεοί ξυρίζονται ]

βλέπω ξανά τον πρώτο λίθινο τροχό
να ‘ρχεται ίσα πάνω μου
λες και πέρασε πολύς καιρός
χωρίς πρωτόγονο θρήνο
παλαιό διάγω βίο με επανεκκινήσεις
ανθίζω και μαραίνομαι λουλούδι του γκρεμού
μα αισθάνομαι λειψός
σαν μονοκύτταρος οργανισμός
να ενσαρκώνω
μια χαλασμένη μορφή ζωής

αν μου ‘δινες δύο φτερά κι ένα κλαδί
θα σου φανέρωνα
την τελευταία σκέψη
πριν το μπαμ
αφού τη βρίσκεις να με θυσιάζεις πέτα με
σαν μεταχειρισμένη καπότα
στην κοπριά του χρόνου
αίματα και σπέρματα ιερά
στης Δημιουργίας την ποδιά
δίχως γλωσσίδι οι καμπάνες
και τζαμιά χωρίς χαλί
βυθίστηκε ο ουρανός μες στη γεωγραφία
κι οι πένες κλαίουσες
σκυλεύουν
τη νεκρή γραφή τους

Π. Δαμκαλής