Οκτώβριος (Δύο ποιήματα)

Οκτώβριος / Μίλτος Σαχτούρης

Στο ταβάνι σχήματα τριαντάφυλλα
και σχήματα αράχνη
τα φώτα κίτρινα θαμπά σκοτεινά
μεγάλα ψάρια στους πράσινους βαθιούς τοίχους
καρφωμένα
αίμα
τρύπιες κουβέρτες και σπασμένα τζάμια
η βροχή
και ξάφνου μέσα στα χέρια μου τα μαλλιά της
το σώμα της και τ’ ανοιχτό στόμα της
μακριά βαθιά πάνω στο βουνό

Το μυαλό μου κουρασμένο
κι ο αγέρας διάφανος σαν κρύσταλλο
ρολόγια πέφτουν ολοένα και
σπάζουν πάνω στο πλακόστρωτο
σήμερα ο αγέρας δυνάμωσε ακόμη
απ’ το παράθυρο βγήκε ένα χέρι
μέσ’ στον καθρέτη φάνηκε έν’ άλλο χέρι
έδερναν τα μεσάνυχτα
μακριά ακουγόταν ένα βογγητό

Όλα όσα βλέπω
τα παράξενα όνειρα μου θυμίζουν εσένα
η νύχτα θυμίζει εσένα
ένα μικρό παιδί που κλαίει μου θυμίζει εσένα
κι ο τάφος μου θυμίζει εσένα
όλες οι φωτογραφίες, όλα τα χρώματα
όλα μου θυμίζουν εσένα
και όλα τα αγαπώ για σένα

***

Οκτώβριος /Ρένα  Καρθαίου 

Τα  χαλκώματα  αγοράζει

και  τα  φύλλα  όλα  σκεπάζει

Με  το  σάκο  του  στον  ώμο

τριγυρίζει  μεσ΄  το  δρόμο

Όπου  Οκτώβρης  κ' αν  αγγίζει

το  τοπίο  κοκκινίζει

Ως  κ'  τ'  Άι  Δημήτρη  το  άτι

από  μπρούτζο  ένα  κομμάτι

Στα  χρυσάνθεμα  πατάει

βρέχει, αστράφτει  όπου  περνάει

Με  την  πρώτη  ανατριχίλα

πέφτουν  χάλκινα  τα  φύλλα.

***