Το Πιο παράξενο απόκτημα των Εντόμων (απόσπασμα) Μαρία Φίλη

Μπορώ να είμαι αλλιώς

Καθώς απ’ το γυρτό μπαλκόνι τ’ ουρανού
Κυλούσε ο ένας ήλιος μετά τον άλλον
Ως την κορυφή της σηκωμένης μου μύτης
Τις κορυφές του στήθους και των χειλιών,
Αμέσως άσπρισε ένας πόθος σε χνούδι νεότητας.

Μπορώ να είμαι απλώς η σουρικάτα σου
Τεντωμένη σε χορδή από τον ουρανό δεμένη
Με μάτια μύγδαλα στους ορίζοντες της γης
Όλους τους ήλιους να φανατίζω στην ουρά μου.
Αν σου φανεί μονότονη η υψομετρία της ερήμου
Και μοναχικό το απόβραδο της σπηλιάς

Απ’ τις οάσεις την πιο αγαπημένη σου να βρεις
Και να με τοποθετήσεις μέσα κεκλιμένη
Ανατολική ανάκλιντρη Οδαλίσκη σου
Ανάμεσα σε κρόσσια σε παγόνια σε βεντάλιες
Ανάμεσα σε σένα και σε ήλιους σφηνωμένους σε
Κηροπήγιο ορειχάλκινο ή χρυσό ή σ’ επιθυμώ

Κράτα το πλάι μου τη νύχτα
Πολυτιμότατο φως φανάρι
Ότι νέος πόθος θα γεννηθεί
Από στιγμή σε στιγμή φωτός.

***

Κυματοθραύστης

Εξελίσσομαι στης γλώσσας σου την ολόσωμη κατάκτηση.
Γλιστράς σ’ έναν αστράγαλο και τον αρπάζεις
τα πέλματα αφήνονται να πλέουν πάνω σε ήμερους αέρηδες
Ατάραχα αιωρούνται σε στιγμή παρατεταμένης νηνεμίας
και αναρριχάσαι ως το στόμα. Η γλώσσα σου βατόμουρο
κρύβεται κάτω απ΄τη δική μου. Αναβρύζεις
ολόκληρος από τους μικρούς της πόρους.

Κατέβηκες από ψηλά
από το ύψος του υγρού σου αναστήματος.
Κρυβόσουν από ράμφη και κατέβασες τη γλώσσα σου στο στήθος μου
για να τη συγχρονίσεις με τις τροχιές των υδάτων μου.
Για ώρα η κίνηση του πηγαιν’ έλα και πάλι πήγαινε και κυλίσου και
κρύψου κι έλα κι εμφανίσου απροκάλυπτα. Με γεύεσαι κοραλλένια.

Με τη δύναμη της γλώσσας σου
τον φυσητήρα φάλαινας οπλίζεις κι εκτοξεύεις ως τ’ άστρα
κοχύλια που ‘χαν φυλακιστεί μαζί με θάλασσα στην εισπνοή της.
Ο ωκεανός δεν έχει τέλος. Η γλώσσα σου δεν έχει τέλος,
έχει την κίνηση της πλώρης που σφυροκοπά αφρό:
Ανάμεσα στα σκέλη μου περνά και θραύει το θόλωμα της πρώτης
νεότητας.

***

Ο σταυρός είναι

σύμβολο που πάντοτε οι μελλοθάνατοι κυοφορούν. Μπουκώνονται

μέχρι τις κοιλιές τους που σέρνονται στο έδαφος και αναμένουν αυτοί οι

θνητοί να γίνει από μέσα τους η γέννηση του αιώνιου παιδιού. Έχω ακόμα

τη μνήμη γυναικών που κλαίνε για αναζήτηση κάποιας πίστης μέσα σε

ακατοίκητους κήπους,

 ***

 Μάης 

Είσαι χελιδόνισμα υπάκουο στις εποχές. 
Η αναμονή που έχω για σένα 
κάνει όλον τον κόσμο αμμουδιά 
Χρυσορροή κατάφωτη στη λύση του έαρος.

Κάθε φορά που μοιάζεις ν' αγαπάς κάτι 
Χαϊδεύομαι εγώ μικρή σου μέχρι 
που χαϊδεύω ολόκληρη θάλασσα.