“Νοσοκομείο Ιδεών…”

Σ΄ αυτό το φριχτό νοσοκομείο
των πληγωμένων ιδεών
Σύρθηκα με τον παλιό μου στρυφνό κλασικισμό
τάχα για μιαν επίσκεψιν
σε κάποιο φίλο με αναιμικό ειρμό
Έκρυψα καλά τις ρυτίδες του προσώπου
στην μάσκα των χεριών, που μου πρότεινε η πόρτα
Ο χώρος ήταν λέει μολυσματικός

Κωπηλατώντας αλλεπάλληλα σε μεταγγίσεις έρματος
εισπνέοντας άπληστα αύρα εναρμόνια σε αλέες συμβολικές
Μιλούσα συχνά με τους θεράποντες βιβλιοκριτικούς
Πάντοτε με μία κάποια συστολή
μην υποπέσει μία κενότης εσωτερική
στα μικροσκόπια των
Ανέβαλλα συνεχώς την συνάντηση με τον ιδεατό γνωστό
εστιάζοντας στο ασπράδι νοτισμένων οφθαλμών

Σ’ αυτό το φριχτό νοσοκομείο
των ξεπεσμένων ιδεών
Ξεπατικώνοντας τόνους σουρεαλιστικούς
βαθείς παιάνες Αλεξανδρινούς
Αποζητούσα -μάταια τελικά-
κάτι καταπραϋντικά-άτεχνα και λιγοστά-
Ζητιάνευα -σα χαμερπές ρουσφέτι-
ένα χρέος προσωπικό -την ίαση-
της ταπεινής μου τέχνης…