[Άυπνες μνήμες]

Άυπνες μνήμες
με πρησμένα τα μάτια
μας φυλακίζουν
δέσμιους μας κρατούν

Κι εσύ πέφτεις, κοιμάσαι
τα χέρια σου ψάχνεις
πού να πιαστούν,
δε θυμάσαι
ένα χάδι κάπου να βρουν
τα δυο σου τα χείλη
κάτι να πουν

Σε αχρήστευσαν
πονεμένες αγάπες
που ακόμα χτυπούν
σ’ ένα σπίτι γκρεμισμένο
όσο κι αν νοσταλγούν
το παρελθόν
δεν συγχωρούν

Μοιάζει η μοναξιά σου
βαθύ πέλαγο, αδιάβατο
Τώρα, πού να σταθείς
παρηγοριά να βρεις;

Ας γινόσουν για λίγο
πουλί διαβατάρικο
να ’ρθεις να μ’ αρπάξεις
σ’ άλλη αμμουδιά
να μ’ αράξεις
εκεί ν’ αδειάσω
έναν πόνο ανίκητο
κι η φτωχή μου η καρδιά
να νιώσει λίγη χαρά
μα, πάλι θα βιώνει
κάποιο παράπονο,
γιατί να ζει τόσο μακριά
το ανικανοποίητο

Γιώργος Καραγιάννης