ΟΛΙΓΩΡΙΑ,…

Στη μνήμη του μικρού πρόσφυγα από τη Συρία Αϊλάν Σενού που χάθηκε στη θάλασσα…

Η πιο αβάσταχτη αλήθεια κι η πιο φριχτή αίσθηση που μπορεί να φτάσει ως την συντριβή,… μια πανάρχαια αρένα όπου οι δούλοι μετράνε τις πληγές και το αίμα για να κερδίσουν μια ελάχιστη ελευθερία…

Ένας χρόνος κενός ανάμεσα στο πριν και στο μετά, σ’ ένα πεπρωμένο που θ’ αναβλαστήσει στο στοιχειωμένο χώμα, όταν στο τέλος της εποποιίας εξαντληθούν οι ελπίδες και τα δάκρυα…

Μπορεί να ολιγωρούμε από φόβο, μπορεί να υπομένουμε κι από συνήθεια…

Την ώρα όμως που η νοσηρή αμφιβολία θεριεύει και μας εξαπατά, ένας έρωτας αρχάγγελος αναδύεται απ’ τον τόπο της θυσίας κι υψώνεται ως το άπειρο για να φωτίσει την αλογάριαστη θλίψη τ’ ουρανού μας… 

Ποιο στόμα θα κραυγάσει τ’ όνομά του στη νύχτα;

Ασυλλόγιστη ζωή μη μου στερήσεις αυτό το εξαγνισμένο φως απ’ την αμαρτία και το πάθος,… μη μου στερήσεις τα λόγια που θέλησα να σαλπίσω στους σκονισμένους ορίζοντες όταν με κύκλωνε η ομίχλη σου…

Στην αιώρηση και στην εγκατάλειψη δεν θέλω να υπάρξω,… γιατί κάθε πρόσκαιρη στιγμή που δραπετεύει είναι μια χαμένη ευκαιρία για την αιωνιότητα…

Στον καιρό που λοξοδρομεί και δεν κοιτάζει πίσω, μια οδύνη καίει ακούραστα γι’ αυτό που έπρεπε να πράξω και δεν έπραξα…

Γιατί δεν υπήρχε η φωτιά να κάψει, γιατί δεν υπήρχε το μαχαίρι να δικάσει, γιατί δεν υπήρχε το ένστικτο της αστραπής για ν’ αναχαιτίσει και να τιθασεύσει την καθιερωμένη ευδαιμονία τους,… κι ότι άλλο ενεδρεύει και ματώνει την ανθρώπινη υπόσταση,…

Στη διαιώνιση της υποταγής, στην αδημονία των αδικαίωτων αποφάσεων, στη διαψευσμένη ελπίδα της άλλης εκδοχής, στη δόξα των αμείλικτων, αδέσποτων και άσκοπων ανατροπών!…

ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ