Μη μου στερείς αυτό που δεν είναι δικό σου....

Αγαθή Γιολτζίδου 

Μέσα Σεπτέμβρη

κι έγειρε στους πρωινούς μου ώμους, ένα κλωναράκι ανθισμένου γιασεμιού (γιασεμάκι σε αποκαλούσα ,γιατί ευωδίασε τη ζωή μου ο ερχομό σου ), τον ουρανίσκο μου χάιδευε μια γεύση μπισκότου ( μπισκοτάκι σε φώναζα και στο άκουσμα της φωνής μου ,μοσχοβολούσαν τα σύμπαντα μου)..
Βούτηξα τα χέρια μου στο χρώμα του Ήλιου και τα έκπληκτα μάτια σας μ αγκάλιαζαν σφιχτά.
Άπλωνα τα χέρια μου στις ηλιαχτίδες κι έφτιαχνα αιώρες που άγγιζαν τα νούφαρα της λίμνης, της λίμνης της αγάπης μου.
Ξαφνικά ,
Φύτρωσε ανάμεσα από εμένα και τις φωνές σας, άχαρες πολυκατοικίες ,άχρωμοι τοίχοι που αγκύλωναν τα χαμόγελά σας και τα σύννεφα φτιάχνανε μονάχα αναμνήσεις.
Τώρα,
κάθε στο χάραμα χωρίζω τον Ήλιο στα δυό.
Κι αυτά τα κομματάκια τα φορώ στο πέτο της καρδιάς.
Τα δίνω και πνοές .
Και τα μετουσιώνω σε Ηλιοουρανούς και Ηλιοπέλαγα!!!
Και τότε χαμογελώ.
Και σαν περνάω από το μονοπάτι με τα γιασεμιά ,χάνω τους υφάλους της ζωής μου και σαν μασουλάω το μπισκοτάκι μου ,ακούω φωνές, ακούω τις φωνές σας…