ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ ΑΘΛΙΟΥ ΡΟΛΟΥ

Μήνας Σεπτέμβρης
Το μεγάλο ρολόι στον τοίχο δείχνει 5:48’.
Πέρα στον ορίζοντα πύρινες καμπύλες
διαγράφουν τα βουνά.
Σε λίγο θα ξημερώσει.
Το λευκό σπίτι θα λουστεί και πάλι στο φως,
στα χρώματα του ήλιου.
Εκείνη θ’ αφήσει κλειστά τα παράθυρα.
Κανένας ήλιος δεν θα ζεστάνει τα τραύματα της νύχτας.
Κανένας δεν θα επουλώσει τις πληγές.
Έτσι κι αλλιώς, ψηλά στον ουρανό σύννεφα ταξιδευτές
με πέπλα θα τον καλύψουν -σαν έναν παράνομο εραστή.
Μπροστά στον καθρέφτη χαμογελά,
χορεύει, ξεγελά τον εαυτό της χρόνια.
Κατά γράμμα τηρεί σενάριο άθλιου έργου,
που εκείνος σκηνοθέτησε.
Ένας μονόλογος και βουβοί λυγμοί διαπερνούν τους τοίχους.
Σήμερα θα συντρίψει τα είδωλα,
τον καθρέφτη,
το πρόσωπο δανεισμένο από τ’ αγάλματα.
Στις ευθείες γωνίες σπάζουν τα συναισθήματα φτερά πεταλούδας.
Τέρμα στη διαδρομή της αιώνιας αναμονής.

Μήνας Σεπτέμβρης
Το μεγάλο ρολόι στον τοίχο δείχνει 5:48’.
Δεν την νοιάζει πια η θέση του ήλιου.
Σε λίγο θα νυχτώσει.
Μαζί με τη νύχτα θα ’ρθει κι ο θάνατος,
φορώντας τη μάσκα σκηνοθέτη ενός άθλιου έργου.

Τριανταφύλλου Ρούλα

ΠΛΗΓΕΣ ΠΟΥ ΘΡΕΨΑΜΕ