ΚΑΠΟΤΕ,…

Κάποτε σ’ έναν καιρό κύλισε θολό το δάκρυ
σα με πήρες αγκαλιά
στου παράδεισου την άκρη…

Το φεγγάρι ράγισε στην υγρή σιωπή, στη σκόνη,
σα δε βγήκες μια βραδιά
στ’ ουρανού μου το μπαλκόνι…

Μια ευχή με τη βροχή θα σου στείλω εκεί στα ξένα,
έναν πόνο μυστικό
να ‘χει η Παναγιά για σένα…

Κάποτε σ’ έναν καιρό χάθηκες χλωμό αστέρι
κι έστειλα για να σε βρει
του Χριστού το περιστέρι…

ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ