[Έτσι ξαφνικά μαθαίνεις]

"Έτσι ξαφνικά μαθαίνεις βάρβαρα την απώλεια, χάνεσαι ολοκληρωτικά πάνω της/ και τι είναι τελικά αυτή η απώλεια; η δική σου βαθιά κατάσταση/ ένα λουλούδι, ένα δέντρο, ένας φράχτης, όλα είναι στριμωγμένα εκεί μέσα/ βλέπεις να ξεριζώνονται ή να πέφτουν τσακισμένα, από ένα διαβάτη σκονισμένο άνεμο/ που αυθαδιάρικα έρχεται τα τσακίζει και φεύγει βιαστικός, βλάσφημος στην ομορφιά/ μετά μένεις μόνος, διαπιστώνοντας ότι όλα τέλειωσαν και τίποτα δεν υπάρχει/ ούτε το λουλούδι, ούτε το δέντρο, ούτε ο φράχτης, ούτε κάτι άλλο αγαπημένο/ ισοπεδωμένα σαν να μη έζησαν ποτέ, σαν να μη τάχες ποτέ δει ή γεννήσει/ στο μυαλό σου, στην καρδιά σου, στο χρόνο σου, στη ζωή σου/ για να το απλοποιήσουμε, πονάς, σιωπείς, μαθαίνεις να αποφεύγεις τους ανθρώπους, ξεχνιέσαι." Γιάννης Βέλλης