Στη γη του πουθενά

                                                                                 Α΄Βραβείο 
                                                                                 Δ' Πανελλήνιου 
                                                                                 Ποιητικού Διαγωνισμού 
                                                                                «Καισάριος Δαπόντες» (2015)        

Μάλωσα με το αύριο, γιατί με δυναστεύει...
κι απ´ την ψυχή τα λάφυρα, κάθε στιγμή γυρεύει... 
και ξέθαψα απ´ τα βάθη της, τα θέλω της τα τόσα... 
και χάραξα σε μια ελιά καρδιά να αιμορραγεί...
καρδιά που ξεπουλήσανε και θάψανε τα γρόσια...
να μη τα βρει στο σήμερα τ´ αδίκου ανταμοιβή...

Ζητιάνεψα στη ζήση μου του ναυτικού γοργόνες...
και είδα με τη σκέψη μου παράδεισου εικόνες... 
μα το κορμί παρέμεινε ξοπίσω να μετρά... 
στου πόνου το βασίλεμα χρώματα ξεθωριάζουν... 
σημάδια από τη σταύρωση...
σκουριάσαν τα καρφιά...
κι οι άνθρωποι αλλάζουν...

Μετάλαβα απ´ τα χέρια σου αλμύρα δακρυσμένη...
η παρακαταθήκη μου ζωή σακατεμένη... 
βγαίνω τις νύχτες που ο καιρός κοιμάται στο παγκάκι... 
και ξεφυλλίζω τις στιγμές που ήμουνα παιδί... 
τη μέρα ο χρόνος με χτυπά σαν ξύλο το σαράκι... 
και μου στερεύει βάναυσα την κάθε αναπνοή...

Ξεθώριασε μες το μυαλό να ψάχνει τις αιτίες...
ν´ αναζητά συγχώρεση για ξένες αμαρτίες...
και του Ιούδα το φιλί που ένιωσα στο στόμα...
θα το βαφτίσω Αγάπη στης ζήσης τα στερνά... 
πόσες δεν πήρα μαχαιριές από αγάπης σώμα... 
ταξίδι που μ´ οδήγησε στη γη του πουθενά...

                                                                                                Ράπτη Κωνσταντίνα