«Ποιήματα που γράψαμε μαζί» της Ελένης Αλεξίου (μικρό απόσπασμα)

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΗΣ

Τα όνειρά της δύσκολα μωρά

την ξενυχτούν τα βράδια αποκοιμιούνται νηστικά στο στήθος

γάλα δεν έχει κάθε τρεις ώρες

ρουφούν το αίμα της όταν την πιουν ολόκληρη

θα μπουν σε μια φουσκίτσα θα πάρουν όψη βάτραχου ψαριού

πριν προλάβει να τα διηγηθεί θα τα ‘χει κιόλας ξεχάσει.

*

ΟΙ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

Ξέμαθαν να περπατούν

Μπουσουλάνε σαν προσκυνητές

Σέρνονται σα χελώνες

Οι αμαρτίες τους βαρύ καβούκι

Στο ξέφωτο ελπίζουν για το Θαύμα

Πριν τη χειμερία νάρκη

Να ξαναγίνουνε λαγοί.

*

ΣΙΩΠΕΣ

Μη μιλάς, θα διακόψεις τη σιωπή.

Αυτή η λαλίστατη ησυχία κοντεύει να με πείσει.

Καλύτερα να στρέφουμε αλλού τα μάτια

ν’ απλώνουμε αλλού τα χέρια.

Τώρα που διαφωνούν ως και τα φιλιά μας

καλύτερα να ανταλλάσσουμε σιωπές.