Οι ώρες απειθούν

Διονύσης Καψάλης

Οι ώρες απειθούν, γίνονται μέρες,
οι μέρες εβδομάδες.. μήνες.. χρόνια..
περιπολούν στους κήπους μαύρα πιόνια
και πέφτει νύχτα σ’όλες τις σκακιέρες.

Κλείνουν στο σπίτι τα παιδιά οι μητέρες
και γω που σ’ αγαπώ τρέμω μη φύγεις.
Χτυπάω στ’ όνειρό μου, δεν ανοίγεις,
κι ο πόνος της καρδιάς γεννάει αστέρες

διάττοντες, σε άπονο ουρανό.
Κοίτα πως καταλάμπουν το καινό
πεθαίνοντας κι η πύρινή τους κόμη

αχτένιστη, φεγγοβολάει ακόμη,
σαν ποιητές που σίγησαν ενώ
χάλκευαν μια χαρμόσυνη συγγνώμη