[Είναι που πια οι ελπίδες] του Μιχάλη Βάκρινου

Είναι που πια οι ελπίδες
πίστη δεν μου φτιάχνουν.

Μια σιωπηλή κραυγή
ανείπωτα κρεμάστηκε στα χείλη,
να μην μπορώ ποτέ να σου εξηγώ,
γιατί συνήθισα να μένω εδώ στο κρύο.

Ίσως γιατί
Όσες φορές πλησιάσαμε τη φλόγα,
σαν τους καπνούς, χανόμασταν μακρυά
ή καταλήγαμε αποκαίδια…στάχτες.