Δύο (2) ποιήματα της Δάφνης Κουμουλή

Αυτόχειρες ουρανοί

Αυτές οι γερασμένες κάργιες
που στα ακροκέραμα χτυπιούνται των αετών,
δεν φέρνουν πια μαντάτα, 
απλώς αυτοκτονούν σε πείσμα του ποιητή
με ένα μειδίαμα σαρκαστικό.

Αχ! να ‘ταν μια ανάσταση ακόμα…

Εύελπις παρακμίας του χτες,
κρατάς το τελευταίο προπύργιο του εαυτού
και μέσα κρύβεις μιαν ελπίδα θολή,
που μυστικά ματαιώνεται.
Κατέθεσες στον χρόνο άτοκα
κι έρχεται λήθη.

Λιγοστός ο ουρανός που άφησες στα σύννεφα
κι η βροχή, στην παιδική της ακόμα ηλικία,
δεν νιώθει ποιον θάνατο ξεπλένει…………..

**

Μοιάζω να βγήκα από ρήγμα
σε αρνητικό φωτογραφίας.

Ειδικό βάρος μηδέν!

Με φόρεσαν τα διαρρηγμένα ιμάτια
κι αντίπερα με πήγαν
καινούριο σενάριο να αρχινήσω
Μα κι εδώ φυλακές...

Αφήνω ένα ρήγμα φιλιού για το τέλος
και ως τότε, για άλλοθι,
ποιήτρια πως είμαι θα ομολογώ……