Φάτα Μοργκάνα

2ο βραβείο του 

4ου Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ 

Κων. Ζαχαρόπουλος 

Δεν το γνωρίζω ετούτο το νησί

κι ας πλέουν στ' ακρόπρωρο 

μνήμες οικείες 

ριγμένες ανάκατα σα φύλλα χινοπωρινά 

πάνω στις γλαυκές στέγες 

των κυμάτων. 

Κάποτε οι φλέβες του μεσημεριού 

ακουμπισμένες στα σγουρά κοχύλια

κάποτε μια πέτρα σκαλιστή 

απ'το αρχαίο θύμωμα του ανέμου 

-εδώ η φτέρνα του Κενταύρου εκεί της Πενθεσίλειας 

το κομμένο χέρι-

Το βλέμμα ερίζωσε σε κάποια ξέρα μακρινή 

να μαντέψει τους γλάρους εναλίων ρημάτων 

μα η ποίηση όπου την αγγίξεις σε πληγώνει.

Δεν το γνωρίζω ετούτο το νησί.

Συνθλίβεται η μοίρα συχνά 

στις Συμπληγάδες της γλώσσας 

μετατοπίζοντας στα ύφαλα των συλλαβών 

το ελάχιστο βάρος των πραγμάτων: 

Γράψε «μόνος» εκεί που θα 'γραφες «μονός» 

να 'χει το σχήμα του ασπρισμένου βότσαλου 

και του πεσμένου φύλλου. 

Γράψε «γέρνω» αντί για «γερνώ» 

που 'χει μια κλίση ρέουσα και εναργή 

όπως ο ήλιος πάνω από το Ταίναρο 

ή το νερό μες στο ποτήρι. 

Πες «πότε;» αντί να πεις «ποτέ!» 

να 'ναι εύπλαστο και προσιτό 

σαν ίσκιος καρυδιάς που ξεμπαρκάρουνε 

οι ονειραμοιβοί κι οι γρύλοι.

Δεν το γνωρίζω ετούτο το νησί

μήτε το ανίσκιωτο ακρογιάλι 

του πικρού γυρισμού μήτε το ριζωμένο λιόδεντρο 

μήτε το γέρικο σκυλί. 

Ανάμεσα στα ροζιασμένα δάχτυλα 

και το γλυφό ηλιοσκαμμένο δέρμα 

εκείνων που εξορίστηκαν στις πολιτείες του νοτιά 

η ποίηση όπου την αγγίξεις σε πληγώνει.

αναδημοσίευση από:  http://sigxroniekfrasi.blogspot.com/2015/06/4.html