Η νοσταλγία

του Καρασούτσα Ιωάννη

Τις την ψυχήν μου θα ημερώση,

τις εις τον πόθον μου θέλει δώσει

πτερά ζεφύρου;

Τις εις τους τόπους θε να με φέρη

όπου ο Μέλης στιλπνός μαρμαίρει

ως πλαξ αργύρου;

Εκεί γλυκείαι πνέουσιν αύραι

και εις το κύμα δονούνται μαύραι

σκιαί πλατάνων,

εκεί ευώδης θάλλει μυρσίνη

και όλα είναι τέρψις, γαλήνη -

πλην των τυράννων'

ούτοι την φρίκην παντού ενσπείρουν

και της ωραίας φύσεως φθείρουν

την αρμονίαν

ούτοι μαραίνουν τα κάλλιστ' άνθη

και η πνοή των κατελυμάνθη

την Ιωνίαν.

Αλλ' αν τα κάλλη της λαίλαψ τύπτη,

υπό το βάρος της ανακύπτει

πλέον ωραία,

κ' εις την γλυκείαν μορφήν της έτι

το δουλικόν της πένθος προσθέτει

θέλγητρα νέα.

Ούτως εις ρόδον πίπτει βαρεία

η ολολύζουσα τρικυμία

με όμβρου σάλον,

πλην εις την τόσην ανεμοζάλην

υπερηφάνως εγείρει πάλιν

μέτωπον θάλλον.