Διάβημα

της Αγγελικής Ηλιοπούλου 

Συνήθιζε να μιλάει

ώσπου μια νύχτα γέμισε το στόμα της κοτσίδες.

Εκείνη μίλαγε∙

αυτός όρθιος, ψηλός, άκουγε.

Μιλούσε και τα μαλλιά φύτρωναν στον ουρανίσκο.

Δεν άκουγε πια,

δεν έβλεπε πια τους κερδοσκόπους οιωνούς.

Το διάβημα δεν έκανε -

δεν τόλμησε – έντρομη – να λύσει τις κοτσίδες.

Και τα μαλλιά της μάκραιναν

και οι ουλές φώναζαν

και στο στόμα της φώλιαζαν πια

τρομαγμένοι λαγοί απ’ τα φώτα του δρόμου.