του Γιώργου Μαρκόπουλου
Ο πατέρας μου
έφαγε μια ζωή για να φτιάξει ένα σπίτι.
Απογεύματα,
Κυριακές στο κουζινάκι χωρίς ένα γλυκό ή ένα καφενείο.
Όταν πέθανε
άφησε ένα χορταριασμένο στρατί
ένα χτίσμα
δίχως κουφώματα, δίχως σοφάτια, χρόνια…
Άλλαξαν οι
καιροί που λέει κι ο λαός, γεγονότα συνέβησαν…
Χαθήκαμε με
τον αδελφό μου, μάθαμε πως πέθανε κι ο πατέρας.
Γι’ αυτό λοιπόν το βράδυ σε κοιτώ βαθιά στα
μάτια.
Είναι μήπως
ζήσω εγώ την ταπεινή θαλπωρή που εκείνος δεν έζησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου